Ημερομηνία Πέμ Μαρ 28, 2024 5:02 pm
Text Size
Αρχική Κοινότητας Πτήσεις Αγώνες & Συναντήσεις

Αγώνες & Συναντήσεις

Monarca Open 2017

Πληροφορίες για επερχόμενους αγώνες και συναντήσεις, και περιγραφές, σχόλια και αποτελέσματα για αγώνες και συναντήσεις που έγιναν

Συντονιστής: Moderators

Monarca Open 2017

Δημοσίευσηαπό badoulis » Πέμ Ιαν 12, 2017 12:00 pm

Η Ελληνική αποστολή είναι έτοιμη προς αναχώρηση για την κατάκτηση των μεξικάνικων αιθέρων!!!

Για στιγμές άφθονου γέλιου και κραξίματος, το live του αγώνα θα είναι εδώ:
https://airtribune.com/monarcaopen2017/info

Δευτέρα, 16/1 η πρώτη αγωνιστική ημέρα. Αν φτάσουμε. Και φτάσουν και τα παραπέντε. :mrgreen: :mrgreen:

Στην Αθήνα βλέπω χαλάει ο καιρός την άλλη βδομάδα....
:D :D :D :D

Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ
https://www.hikeflybook.eu/
https://www.youtube.com/user/ShipwreckedFP
https://vimeo.com/aimilios
badoulis
Competition
 
Δημοσ.: 428

Re: Monarca Open 2017

Δημοσίευσηαπό kiwi » Πέμ Ιαν 12, 2017 2:17 pm

Καλή επιτυχία!

Σε εσάς και τους εξοπλισμούς :P

kiwi
EN B
 
Δημοσ.: 81

Re: Monarca Open 2017

Δημοσίευσηαπό paradim » Πέμ Ιαν 12, 2017 2:33 pm

Καλα να περασετε κοπέλια :) :) :) :)

paradim
EN B
 
Δημοσ.: 52

Re: Monarca Open 2017

Δημοσίευσηαπό Επισκέπτης » Πέμ Ιαν 12, 2017 3:30 pm

θα περάσετε ΣΟΥΠΕΡ...είναι η παρεα τέτοια που είναι μονόδρομος η διασκέδαση....με λίγη τύχη θα κάνετε ένα ταξίδι Ζωής....Μπράβο με τις είχες μας..

ΜΑΓΚΕΣ να κάνουμε Φαν κλαμπ των πιλότων για να έχουν και έμψυχη υποστήριξη...

Εγώ ψηφίζω Γριβα...όχι γιατι είναι καλύτερος πιλότος αλλά γιατί είναι ΤΡΕΛΟΣ ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ...

Επισκέπτης
 

Re: Monarca Open 2017

Δημοσίευσηαπό freezman » Πέμ Ιαν 12, 2017 6:05 pm

εχουν ηδη γινει τα κρυφα στοιχηματα για θεσεις,πατωματα,μπλεξιματα κτλ :lol: :lol: ....καλα να περασετε παλικαρια!!!
οι υπολοιποι,ραντεβου στο τσατ απ την παρακολουθηση του αγωνα!!!

....την υπογραφή μου και το πανί μου προσέχω που τα βάζω...
freezman
EN B
 
Δημοσ.: 100

Re: Monarca Open 2017

Δημοσίευσηαπό badoulis » Τετ Φεβ 01, 2017 11:13 am

Η ιδέα ενός μακρινού παραπεντοταξιδιού είχε πέσει εδώ και πολύ καιρό από τον Σταμέλλο. Να επενδύσουμε σε χρόνο και χρήμα για κάτι που θα είναι εμπειρία ζωής, κάτι που δύσκολα θα το επαναλάβουμε, να το κάνουμε τώρα που μπορούμε… Προτάσεις για το πού ακριβώς είχαν αναφερθεί αρκετές: Νότια Αφρική, Αυστραλία, Κολομβία, αλλά κυρίως σε καφενειακό περιβάλλον. Τελικά, μετά από πολλές συζητήσεις, καταλήξαμε στο Μεξικό, στο πασίγνωστο Monarca Open και το κατάλληλα ονομασμένο Valle de Bravo (η κοιλάδα των γενναίων). https://airtribune.com/monarcaopen2017/blog

Εισιτήρια, πληρωμές, ετοιμασίες, προγραμματισμός, άδεια από τη δουλειά και μερικούς μήνες αργότερα, προσγειωνόμασταν ξημερώματα στο Mexico City. Bανάκι για τη μεταφορά μας στο Valle de Bravo, άφιξη στο ξενοδοχείο και, εφόσον υπάρχει χρόνος, πάμε για την πρώτη μας πτήση!

Η πόλη του Valle de Bravo βρίσκεται δίπλα σε μια τεχνητή λίμνη, σε υψόμετρο 1800μ. Εκεί υπάρχει και η περίφημη προσγείωση, ακριβώς στις όχθες της λίμνης, όπου κάθε φορά δοκιμάζεις την ψυχραιμία σου στην προσέγγιση. Ή στο κολύμπι. Υπάρχει απογείωση ακριβώς πάνω από την πόλη, αλλά χρησιμοποιείται κυρίως για τα εμπορικά διπλά. Η κανονική απογείωση είναι περίπου 15χλμ μακριά, σε έναν εντυπωσιακό βράχο, το El Penon (που σημαίνει βράχος… ναι, έχουν και αυτοί φαντασία στην ονοματοδοσία των απογειώσεων).

Οι μετακινήσεις στο Valle γίνονται κυρίως με ταξί. Υπάρχουν πολλά ταξί. Πάρα πολλά ταξί. Πρέπει να υπάρχουν περισσότερα ταξί απ’ ότι ντόπιοι. Αφού μας δαγκώσανε τις 1-2 πρώτες φορές, μέχρι να μάθουμε και εμείς οι αδαείς τουρίστες, με 200 πέσος ανά ταξί (κάτι λιγότερο από 10 ευρώ) βρίσκεσαι στην απογείωση μετά από 30-40 λεπτά, μέσα από χωματόδρομους, δάση και άπειρα σαμαράκια (για κάποιο λόγο, υπάρχουν περισσότερα σαμαράκια στους δρόμους και από τα ταξί).

Στο Valle υπάρχουν τουλάχιστον 5-6 παραπεντοεταιρίες/σχολές που κάνουν διπλά με ρυθμό πολυβόλου, ενώ τα μεγαλύτερα από αυτά διοργανώνουν και αγώνες. Το Monarca Open 2017 το διοργάνωνε η σχολή Allas Del Hombre. Για τις μετακινήσεις διέθετε τα βανάκια της, 12θέσια+, με σχάρες στην οροφή για εξοπλισμό.

Η απογείωση στο Penon είναι ένας χώρος περίπου 60x10μ στα 2300μ, με χώρο για να στρώσουν 5-6 αλεξίπτωτα και αρκετά μεγάλη κλίση. Ένα βήμα και έφυγες. Θέλει όμως στα σίγουρα και χωρίς πολλά περιθώρια για ακύρωση από τη στιγμή που πάρεις φόρα, καθώς και προσοχή στα δέντρα που βρίσκονται δεξιά και αριστερά. Ο χώρος είναι τεράστιος, αλλά σχεδόν κάθε μέρα, όλο και κάποιος κλάρωνε. Είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό να ξεκινάς την πτήση σου προσπερνώντας στολισμένα δεντράκια των 50μ! Δεν είναι τυχαίο δε, ότι 13:00 με 16:00, η απογείωση ουσιαστικά κλείνει και είναι πρακτικά αδύνατον να απογειωθείς από τα θερμικά που περνάνε από εκεί. Γενικά, το μεσημέρι δεν θες να είσαι και πολύ κοντά σε βράχια, ειδικά στην περιοχή της απογείωσης.

Η επιχείρηση διάσωσης πάντως ήταν πάντα άμεση και επαγγελματική: οι ντόπιοι σκαρφαλώνανε στα δέντρα σαν σκίουροι και κατεβάζανε τα παραπέντε μεθοδικά και προσεκτικά, χωρίς την παραμικρή περαιτέρω ζημιά. Πίσω από την απογείωση υπάρχει αρκετός χώρος για να δέσεις και σκιά ανάμεσα στα δέντρα.

Πρώτη αναγνωριστική πτήση λοιπόν, καθώς έχουμε φτάσει 2 μέρες πριν από την επίσημη έναρξη και παρότι είναι ήδη 4 το απόγευμα, παίρνουμε με ένα θερμικό 3800μ και με ένα glide βγαίνουμε στο Valle, για την προσγείωση στη λίμνη. Οι όποιες προσπάθειες για wingover εγκαταλείπονται άμεσα, καθώς από την κούραση του ταξιδιού την έχουμε ψιλοακούσει και ζαλιστήκαμε :D

Η επόμενη μέρα έδωσε 4000μ με κουμουλάκια και ήδη γελάνε και τα μουστάκια μας για το τι έχει να ακολουθήσει. Μαθαίνουμε δε, ότι τη βδομάδα εκείνη η βάση έφτανε τα 4500-5000μ και πήγαιναν όλοι αεροπορία. Βάση και επιτάχυνση από σύννεφο σε σύννεφο. Δυστυχώς, ήμασταν σχετικά άτυχοι και οι βάσεις που είχαμε εμείς κατά τη διάρκεια του αγώνα ήταν συνήθως 3000-3500μ. Αν νομίζετε ότι είναι πολύ, έχετε υπόψη σας ότι το έδαφος στις κοιλάδες ήταν περίπου στα 1800-2000μ, ενώ προς τα βόρεια ήταν ακόμα και 2800μ. Με άλλα λόγια, έχεις 1000-1500μ ύψος να δουλέψεις στην καλύτερη, με μια λανθασμένη απόφαση ή μια άτυχη στιγμή μπορείς να βρεθείς στο έδαφος, δεν χαλαρώνεις σχεδόν ποτέ και είσαι συνέχεια στην τσίτα ότι πατώνεις άμεσα και μάλιστα σε υψόμετρο μεγαλύτερο από αυτό από το οποίο απογειώθηκες! Πέταγε όμως ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, οπότε, δεν έχουμε παράπονο.

Το τοπίο είναι κάτι μεταξύ βουνών και κάμπου: ελάχιστα ψηλά βουνά, περισσότερο μεγάλοι λόφοι, κάποιες κοιλάδες σε πολλαπλά επίπεδα, πυκνή βλάστηση με πανύψηλα δέντρα και περιορισμένες προσγειώσεις. Είναι σαφές από την πρώτη στιγμή ότι η πτήση εδώ θα είναι τεχνική, προσεκτική, υπομονετική, έχοντας το speed to fly ως ευαγγέλιο.

Την Κυριακή 15/1 είναι η επίσημη μέρα προπόνησης και εγγραφών. Ειδοποιούμαστε με email και facebook από την προηγούμενη ότι τελικά δεν θα υπάρχει επίσημη προπόνηση (!) και ότι όσοι θέλουν να πετάξουν, πρέπει να πληρώσουν βανάκι (!!). Οι εγγραφές είναι 11:00 με 17:00, οπότε, αποφασίζουμε να τελειώνουμε πρώτα με την εγγραφή και να πάμε μετά για πτήση. Ο βαθμολογητής τα έχει βρει σκούρα με τα Flymaster, τα οποία αρνούνται να συνεργαστούν με το laptop του για να περάσει πυλώνες.

Για live η διοργάνωση χρησιμοποιεί το Airtribune, το οποίο έχει όμορφο interface μεν, αλλά επί της ουσίας, βγάζει αρκετά προβλήματα στην πράξη. Δεν δίνουν trackers στους συμμετέχοντες, αλλά μας ζητάνε να κατεβάσουμε την εφαρμογή στα κινητά μας και να το τρέχουμε όσο πετάμε. Αν δεν έχεις smartphone ή έξτρα μπαταρία ή δεν ξέρεις να το στήσεις, πρόβλημά σου. Φυσικά, δεν είναι υποχρεωτικό να το κάνεις. Ακόμα πιο φυσικά, πάνω από τους μισούς δεν εμφανίζονται καν στο live και η εικόνα που παρακολουθεί κάποιος από το internet δεν είναι ιδιαίτερα αντιπροσωπευτική της πραγματικότητας. Δεν υπάρχει κάποιος εκπρόσωπος της Airtribune και ο Score Keeper δεν μπορεί να τα κάνει όλα ταυτόχρονα. Οπότε, μας ζητάει όλα τα tracks από τα κανονικά μας όργανα, κάτι που καθυστερούσε τρομερά την έκδοση των αποτελεσμάτων, ειδικά την πρώτη μέρα. Αυτό το κομμάτι θα μπορούσε να είναι καλύτερο εκ μέρους της διοργάνωσης. Επίσης, το δικό μου παραπέντε, αντί για Mentor το έγραψε Mentos, για περισσή φρεσκάδα στην αναπνοή!

Κερασάκι στην τούρτα, στις περισσότερες περιοχές μακριά από την πόλη, δεν υπήρχε καθόλου σήμα, οπότε όταν χαμήλωνες ή προσγειωνόσουν, δεν είχες ούτε live, ούτε τηλέφωνο. Για αυτό, είχαν προβλέψει και είχαν εγκαταστήσει κεραίες στην απογείωση και τις γύρω κορυφές, ώστε να συνεννοούμαστε με ασύρματο.

Το απόγευμα, αφού ολοκληρώθηκαν οι εγγραφές, έγινε ένα κατατοπιστικό πρώτο briefing, όπου αναφέρθηκε πως ο σκοπός του αγώνα είναι κυρίως εκπαιδευτικός προς νέους πιλότους και γι’ αυτό κάθε μέρα θα γίνονταν debriefing το βράδυ, όπου θα ζητούσαν από τον πρώτο πιλότο κάθε task να μιλήσει για την πτήση του, θα γίνονταν σεμινάρια χρήσης οργάνων, κλπ. Πολύ καλές ιδέες, ωστόσο δεν υλοποιήθηκαν, κυρίως γιατί ελάχιστοι ενδιαφέρθηκαν. Κρίμα.


Πρώτη αγωνιστική ημέρα και αναχώρηση με τα βανάκια της Alas για την απογείωση, από τις 8:30 ως τις 9:30. Αρκετός χρόνος για να φτάσεις, να ετοιμάσεις εξοπλισμό, να δεις τις συνθήκες, καθώς οι πρώτοι λαγοί φεύγουν από τις 10:30. Κάπου εκεί γινόταν και το briefing, το οποίο συνήθως τελείωνε το πολύ μέχρι τις 10:45. Το παράθυρο άνοιγε στις 11:00 και το air start, ανάλογα τη μέρα, ήταν από τις 12:15 ως και τις 12:45.

Νομίζω αυτό είναι το σημαντικότερο μάθημα που έχουμε να πάρουμε εμείς στην Ελλάδα: να ξεκινάμε ΝΩΡΙΣ. Υπήρχε χρόνος να κάνεις τα πάντα. Χωρίς άγχος, χωρίς βιασύνες, είχες πάνω από 1 ώρα κάθε μέρα μετά το briefing να κρίνεις την ημέρα, να απογειωθείς και να πιάσεις βάση περιμένοντας το air start. Και αυτό σε μια χώρα που η κουλτούρα λέει: «χαλλλλλλαρααααααα».

Με 130 πιλότους να συμμετέχουν, στη διαμορφωμένη είσοδο της απογείωσης υπήρχε ουρά, με τους 20 πρώτους πιλότους της βαθμολογίας (και τις γυναίκες) να έχουν δική τους σειρά προτεραιότητας. Αλλά ακόμα και όταν έμπλεξα στην ουρά, δεν καθυστέρησα καθόλου να απογειωθώ και να πιάσω βάση. Οι άνθρωποι της διοργάνωσης μας τσέκαραν έναν-έναν ότι απογειωνόμαστε (μας είχαν δώσει αυτοκόλλητο με τη φωτογραφία και τον αριθμό μας που κολλούσαμε στο κράνος), μας έλεγχαν σχολαστικά κάθε μέρα ότι έχουμε δεθεί σωστά, εφεδρικό, κράνος, όργανα, κλπ. Αν νομίζετε ότι ήταν περιττό, έμαθα ότι υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις που έπιασαν μισολυμένους ή με εφεδρικά ετοιμάζονταν να ανοίξουν τα πινάκια. Μας καθοδηγούσαν σε ποιο σημείο να απογειωθούμε και όταν ερχόταν η σειρά μας, 2-3 βοηθοί μας άνοιγαν και κράταγαν το αλεξίπτωτο. Δεν μου πήρε ποτέ πάνω από μερικά λεπτά να απογειωθώ, παρότι γινόταν πανικός.

Και μιλώντας για πανικό… το air start. Ήταν ο πρώτος μου διεθνής αγώνας και δεν είχα ξανατύχει με τόσα πανιά στον αέρα. Όλοι στη βάση. Ταυτόχρονα. Να περιμένουμε το air start ο ένας πάνω στον άλλο. Μαζί με μερικά διπλά που μετέφεραν φωτογράφους. Και αρκετούς να είναι στον κόσμο τους. Ή να το έχουν δει άρχοντες των αιθέρων (μάλλον ταρίφες θα ήταν). Μέτραγα τα δευτερόλεπτα να ξεκινήσουμε, ενώ παράλληλα απέφευγα κόσμο, προσπαθώντας να διατηρήσω ύψος. Αλλά κυρίως απέφευγα κόσμο.

Τα task ήταν γενικά αρκετά μεγάλα, από 70χλμ μέχρι και 110χλμ, κάποιες φορές με δύσκολα περάσματα έως και επικίνδυνα υπό συνθήκες. Πολλές φορές μας είπαν στο briefing πχ. «μην περάσετε χαμηλοί από το τάδε σημείο, ειδικά αν έχετε ασόδυο, γιατί θα μπλέξετε». Αυτή ήταν και η βασική παρατήρηση των περισσότερων προς την επιτροπή task: ότι τα task ήταν για τους πιλοταράδες, όχι για σχετικά νέους πιλότους, όπως είχε ανακοινωθεί. Αν δεν ήξερες να φυλαχτείς θα μπορούσες να μπεις σε μπελάδες. Την τελευταία μέρα δε, το ESS ήταν στη δυτική μεριά της λίμνης και το γκολ στην ανατολική, δηλαδή έπρεπε να περάσεις τη λίμνη από πάνω, πιθανότατα χαμηλός. Η διοργάνωση υπολόγιζε στη βορειοδυτική αύρα της λίμνης, που βγήκε όπως κάθε μέρα, αλλά κι αν σου κάτσει;

Γενικά, τα task έπαιρναν 3-4 ώρες στους πρώτους, οπότε ήταν αρκετά χορταστικά, ακόμα και όταν πάτωνες.

Οι συνθήκες ήταν δυνατές, με αρκετό ξύλο, κλεισίματα, χορούς και πανηγύρια, αλλά και θερμικά της υπομονής πολλές φορές, ενώ η μέρα έκανε συχνά παύσεις ή άλλαζε εντελώς χαρακτήρα. Πχ δυνατά θερμικά στην αρχή και ξαφνικά σκιάζουν τα πάντα, η μέρα σβήνει, αλλά μια ώρα μετά ξανανοίγει και τα θερμικά ξαναγριεύουν. Ή η μόνιμη σύγκλιση που υπάρχει στην περιοχή αποφασίζει ξαφνικά να εξαφανίσει τα σύννεφά της και να αλλάξει θέση χωρίς να ενημερώσει. Υπήρξαν 3-4 εφεδρικά σε όλη τη διοργάνωση, αλλά χωρίς σημαντικούς τραυματισμούς.


Τις περισσότερες φορές, το γκολ ήταν στη λίμνη. Για την ακρίβεια, το γκολ ήταν στο λοφάκι δίπλα από την προσγείωση, ώστε να υπάρχει περιθώριο να φτάσει κάποιος ακόμα και αν το έχει υπολογίσει οριακά. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, σχεδόν κάθε μέρα, όλο και κάποιος δεν ήταν και τόσο συγκεντρωμένος ή στριμωχνόταν με τους υπόλοιπους και δροσιζόταν στα καταπράσινα νερά της λίμνης, έτσι, για να χαλαρώσει μετά από μια κουραστική πτήση. Όσο έκανες προσέγγιση, στάνταρ έβλεπες πανιά να λιάζονται για να στεγνώσουν. Και, ναι, υπήρχε και βάρκα έτοιμη να επέμβει. Ενθαρρυντικό!
Ένας πιλότος μάλιστα, αφού έβαλε γκολ, έπεσε στη λίμνη, τα όργανά του βράχηκαν και έχασε όλα τα tracks. Και μηδενίστηκε. Όχι, δεν είχε live…


Ειδικά το task της 2ης μέρας ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρον, παρότι το μικρότερο (63χλμ), καθώς ήταν σχεδόν όλο πάνω στον ίδιο πυλώνα, με 5 ομόκεντρους κύκλους, εναλλαξ enter και exit. Έτσι, ο καθένας μπορούσε να επιλέξει την πορεία του. (https://airtribune.com/monarcaopen2017/blog__day_2). Φυσικά, σκορπίσαμε όλοι. Ο Βαγγέλης κατάφερε να βάλει γκολ εκείνη τη μέρα παρότι στην απογείωση χάλασε και τα δύο του όργανα και έμεινε μόνο με ήχο, βελάκι και μερικές βασικές πληροφορίες. Συνολικά, έβαλε 3 γκολ στις 6 αγωνιστικές ημέρες και βγήκε 2ος στα ENB. Την τελευταία μέρα αποφάσισε, ορθώς, να ρισκάρει για να περάσει τον πρώτο (με τον οποίο είχε μικρή διαφορά και πολύ μεγάλη διαφορά από τον 3ο), αλλά δεν του βγήκε.

Εγώ κατάφερα να βάλω γκολ την ίδια μέρα (το μοναδικό μου) και να φτάσω πολύ κοντά σε άλλα τρία τασκ.

Την τελευταία μέρα, οι συνθήκες και κυρίως η σύγκλιση παίζανε κρυφτούλι μαζί μας, με αποτέλεσμα το πρώτο γκρουπ (όπου ήταν ο Βαγγέλης) να πατώσει σχεδόν ολόκληρο στα μέσα της διαδρομής, σε σημεία που όπως είπαν οι παλιοί του Valle «εδώ δεν έχω πατώσει ποτέ». Εγώ με το δεύτερο γκρουπ βρήκαμε καλύτερες συνθήκες, τους προσπεράσαμε και πηγαίναμε αρκετά γρήγορα, μέχρι που τελείωσαν τα σύννεφα και η βαρύτητα νίκησε. Δέκα λεπτά αργότερα, το τρίτο γκρουπ (με τον Καρασίμο) πήρε το θερμικό που εμείς χάσαμε γιατί δεν είχε σχηματιστεί καλά ακόμα, ξαναβρήκε τη σύγκλιση, προχώρησε και μπήκε στο γκολ. Βέβαια, για την ακρίβεια, ήταν τόσο μεγάλη η χαρά του Καρασίμου που ξέχασε πως το γκολ ήταν το λοφάκι δίπλα στην προσγείωση και όχι η προσγείωση, το έριξε στα πανηγυρικά wingover, με αποτέλεσμα να μην πάρει το γκολ για 200-300μ. Δεν πειράζει, βέβαια, άξιος παρόλα αυτά!

Ακόμα και όταν πατώναμε όμως, η εμπειρία ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Είδαμε κάτι ξεχασμένα από το χρόνο χωριουδάκια, τα οποία πολλές φορές δεν τα ξέρανε με το όνομά τους ούτε από την περισυλλογή(!). Δεκάδες πιτσιρίκια τρέχανε να μας υποδεχτούν σαν ήρωες, ακόμα και την ώρα που κάναμε προσέγγιση και με το που πατάγαμε στο έδαφος μας περικύκλωναν μιλώντας ασταμάτητα. Πολλά ξέρανε να μαζέψουν και το παραπέντε, αν τα άφηνες, με το αζημίωτο (20 πέσος, δηλαδή 1 ευρώ περίπου).

Ακόμα και όταν είχα πατώσει μακριά από δρόμους και έπρεπε να περπατήσω, αυτοκίνητα ντόπιων σταματούσαν και μας μετέφεραν πρόθυμα στο Valle ή στον κοντινότερο δρόμο. Η τοπική κουλτούρα υποδεικνύει ότι πρέπει να δώσεις κάποιο φιλοδώρημα, αλλά πολλοί ήταν αυτοί που αρνήθηκαν να το πάρουν.

Τι λέτε; Κάποιος λείπει; Κάποιος δεν αναφέρθηκε; Εχμ…. ναι… τη δεύτερη αγωνιστική μέρα, λοιπόν, ένα δυνατό και άτσαλο μεσημεριάτικο θερμικό αιφνιδίασε 3 πιλότους τη στιγμή που αυτοί ήταν πάνω από την απογείωση, προσπαθώντας να κρατήσουν ανοικτά τα πανιά τους. Ένας από αυτούς δεν τα κατάφερε, μπήκε σε cascade και αναγκάστηκε να τραβήξει εφεδρικό. Ο αέρας τον οδηγούσε προς την απογείωση και πολλοί περιμένανε να κάνει και top landing. Τελευταία στιγμή, το αλεξίπτωτο τον γύρισε και τον έριξε στην κορυφή ενός δέντρου, ακριβώς αριστερά από το χώρο της απογείωσης. Το εφεδρικό αγκάλιασε το δέντρο και ο πιλότος χτύπησε με δύναμη στον κορμό, βγάζοντας τον ώμο του, αλλά κατά τ’άλλα ήταν μια χαρά. Μπορείτε να φανταστείτε την έκφρασή μας όταν προσγειωθήκαμε στο γκολ και μας είπαν ότι ο πιλότος αυτός ήταν ο Γρίβας! Ωστόσο, εκτός από τον ώμο, δεν είχε πάθει τίποτα, ούτε ο ίδιος, ούτε ο εξοπλισμός! Είχε αγοράσει λαχείο πριν φύγουμε για Μεξικό, νομίζω το κέρδισε. Τις υπόλοιπες μέρες, έκανε dolce vita.

Να σημειωθεί, επίσης, ότι την τελευταία μέρα, δύο πιλότοι ανέφεραν ότι βλέπουν ένα παραπέντε να κρέμεται σε έναν γκρεμό. Η διοργάνωση σήκωσε το διασωστικό ελικόπτερο χωρίς δεύτερη κουβέντα. Τελικά αποδείχθηκε ότι πρόκειται απλά για έναν περίεργο χρωματισμό του συγκεκριμένου βράχου που μπέρδεψε τους πιλότους. Ωστόσο, είναι βασικό ότι και μόνο στην υποψία επείγοντος περιστατικού, το ελικόπτερο κινητοποιήθηκε, άσχετα με το κόστος, πολύ πριν επιβεβαιωθεί το πρόβλημα. Και πολύ καλά κάνανε, ελπίζω να τα δούμε και στην Ελλάδα αυτά μια μέρα.

Η απονομή έγινε στην πλατεία του χωριού, με τους τοπικούς άρχοντες (δημάρχους, κυβερνήτες, κλπ) παρόντες, πολλές κατηγορίες και δώρα από τους χορηγούς για κάθε τριάδα. Η διοργάνωση έκλεισε με πάρτυ σε τοπικό μπαρ. Λεπτομέρειες μπορεί να σας πει ο Γρίβας :P


Γενικά, ό,τι και να λέμε είναι λίγο: ήταν εμπειρία ζωής. Το ταξίδι, η παρέα, μια τόσο ιδιαίτερη χώρα, τα φαγητά (δεν πάθαμε τίποτα, απίστευτο!), οι άνθρωποι, τα τοπία, ο ίδιος ο αγώνας. Η διοργάνωση, αν και είχε τα προβληματάκια της, ήταν πολύ καλή και ο καιρός ήταν με το μέρος μας. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Βέβαια, για να τα λέμε και όλα, το μέρος πτητικά δεν είναι για αρχάριους ή για να χαλαρώσεις, έχει αντρίκιο ξύλο και απαιτεί την προσοχή σου κάθε στιγμή.
Επίσης, αν και το Μεξικό δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο ήταν στο παρελθόν, αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και εντελώς παραλία. Το Valle είναι ένα τουριστικό θέρετρο, κυρίως για τους Αμερικάνους και τους πλούσιους Μεξικάνους και έχει συνεχή αστυνόμευση (με περιπολικά-φρούρια και αστυνομικούς με M-16 στο δρόμο! – κάτι λέει αυτό). Υπάρχει τεράστια φτώχεια δίπλα σε προκλητικό πλούτο. Όταν ο άνθρωπος πεινάει ή πεινάει το παιδί του, ακόμα και ο καλύτερος μπορεί να γίνει ο χειρότερος. Είναι σχετικά ασφαλές, αλλά δεν χρειάζεται να προκαλείς την τύχη σου ή να ζητάς μπλεξίματα.

Έρχεται βίντεο σύντομα...

Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ
https://www.hikeflybook.eu/
https://www.youtube.com/user/ShipwreckedFP
https://vimeo.com/aimilios
badoulis
Competition
 
Δημοσ.: 428

Re: Monarca Open 2017

Δημοσίευσηαπό vagos » Τετ Φεβ 01, 2017 5:17 pm

2017. . . over all results:

VALLE - GREECE

2 - 0






ΥΓ : την τριτη μερα δεν εβαλε κανεις γκολ και ευτυχως λιγοι φτασαν στον "κακο πυλωνα" με 200-400μ υψος. . . . . ο οποιος πυλωνας ειχε 20-30κμ ενταση πανω απο πολλα λοφακια με ΠΟΛΥ ΨΗΛΑ δεντρα (τα οποια εχουν κλαδια μονο στα τελευταια 10 μετρα της κορυφης τους. Απο ' κει και κατω ειναι free fall & base jump φαση!) , αρκετουλικα καλωδια υπερυψηλης, και ενα ηλεκτρικο σταθμο αρκετα μεγαλουτσικο. Κουκλιτσα η Μαρια σου λεω , , , , 5,5ωρες και 85κμ!? Μια χαρα . . . ΑΝΤΕ ΓΕΙΑΑΑΑΑ :mrgreen:

vagos
Competition
 
Δημοσ.: 1005

Re: Monarca Open 2017

Δημοσίευσηαπό badoulis » Πέμ Φεβ 02, 2017 10:57 am


Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ
https://www.hikeflybook.eu/
https://www.youtube.com/user/ShipwreckedFP
https://vimeo.com/aimilios
badoulis
Competition
 
Δημοσ.: 428


Επιστροφή στην Αγώνες & Συναντήσεις

Μελη σε συνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: Δεν υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη και 9 επισκέπτες

cron