Νέφη και Θερμικά

Η βάση για την αντίληψη του τι συμβαίνει στον ουρανό, βρίσκεται στην παρατήρησή του. Καλό είναι να έχεις μετεωρολογικές γνώσεις και να διαβάζεις άρθρα όπως είναι και αυτό, όμως αυτό περισσότερο για να μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς είναι αυτά που παρατηρείς και να μπορείς να δώσεις κάποιες πιθανές και λογικές ερμηνείες που έχουν επαναληψιμότητα. Αυτό που τελικά συμβαίνει , είναι ο κάθε ένας μας , μέσα από την εμπειρία που συσσωρεύει , να αναπτύσσει μια προσωπική άποψη για τα φαινόμενα, και να μπορεί έτσι να καταλήξει σε προβλέψεις και ασφαλή συμπεράσματα για το πως θα εξελιχθούν οι καιρικές συνθήκες κατά τη διάρκεια ενός Cross Country.

Τι μπορεί λοιπόν κάποιος να παρατηρήσει στα νέφη και ποιες πληροφορίες μπορούν αυτά να του δώσουν ώστε να εκμεταλλευτεί στο μέγιστο την ημέρα ανεμοπορικά;

Τα νέφη κατακερματίζονται και μεταφέρονται από τον άνεμο; Μήπως παραμένουν ακίνητα σχετικά, πάνω από συγκεκριμένα σημεία του εδάφους; Μήπως στην αρχή είναι ακίνητα και μετά από ένα σημείο αρχίζουν και ταξιδεύουν ενώ ταυτόχρονα φθείρονται σιγά-σιγά; Σχηματίζονται αρχικά πολλά μικρά νέφη που στη συνέχεια ενώνονται σε ένα του οποίου ακολουθεί σταδιακή διάλυση; Ή σχηματίζονται γρήγορα μεμονωμένα νέφη τα οποία μετά από λίγο διαλύονται με πολύ αργό ρυθμό; Η βάση του νέφους είναι έντονα σχηματισμένη, ή ασαφής και καμπυλωμένη; Όλες αυτές οι παρατηρήσεις μπορεί να κρύβουν σημαντικές πληροφορίες σχετικά με τα θερμικά τα οποία μπορεί να συναντήσουμε πετώντας στη συγκεκριμένη περιοχή, μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Το κρίσιμο εδώ σημείο είναι ότι το κάθε σύννεφο έχει ένα σχήμα το οποίο σχετίζεται άμεσα με τα θερμικά που μπορεί να βρούμε κάτω από αυτό. Καθώς ο θερμός αέρας ανέρχεται και ψύχεται φτάνει στην κρίσιμη θερμοκρασία κορεσμού, μετά από την οποία αποδίδει με τη μορφή υδρατμών την υγρασία που δεν μπορεί πλέον να συγκρατήσει. Σε κάποια χρονική στιγμή, η προηγούμενα αποθηκευμένη στο έδαφος θερμή μάζα αέρα εξαντλείται, αλλά το νέφος συνεχίζει να τροφοδοτείται από κάτι σαν φυσαλίδα της οποίας η βάση έχει αποκολληθεί από το έδαφος και ανέρχεται σταδιακά μέχρι αυτό. Μετά από αυτή την παύση στη διαδικασία τροφοδότησης του νέφους με θερμό αέρα, περνάμε στη σταδιακή διάλυση του νέφους. Σε αυτή τη φάση, προφανώς σταματάει να υπάρχει κάποιο ανοδικό ρεύμα αν πετάξουμε κάτω από το σύννεφο. Είναι πολύ συνηθισμένο, να δούμε κάποιο σύννεφο και να τρέξουμε από κάτω του, αλλά δυστυχώς να μη βρούμε το παραμικρό ανοδικό ρεύμα, παρά το ότι το σύννεφο έχει τέλειο σχήμα και επί πλέον κάποιος άλλος κυκλώνει εντατικά 300 μέτρα πάνω από το κεφάλι μας με χαρακτηριστική άνεση. Απλά το συγκεκριμένο νέφος έχει φτάσει στο τέλος της φάσης που δημιουργείται. Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό πριν κατευθυνθούμε προς ένα τέτοιο cumulus να έχουμε προσδιορίσει σε ποια φάση της ζωής του βρίσκεται, και αυτό θέλει κάποια εξάσκηση και κάποια παρατηρητικότητα. Ακόμη χρειάζεται να υπολογίσουμε και τον χρόνο που θα χρειαστούμε για να φτάσουμε εκεί. Άρα είναι σημαντικό να αποφασίζουμε ποιο θα είναι το καλό σύννεφο για εμάς πολύ νωρίς από το σχηματισμό του.

Είναι μια ωραία άσκηση για κάποιον να παρατηρεί κάποιο σύννεφο στον ουρανό και με μια ματιά να προσπαθεί να προσδιορίσει τη φάση που αυτό βρίσκεται. Έτσι για να ξεχνιόμαστε έξω από το παράθυρο της δουλειάς μας τις μέρες που έχουν φανταστικό καιρό και που συνήθως είναι αυτές οι απεχθείς ημέρες γνωστές και ως «εργάσιμες».

Πάρτε λοιπόν ένα τέτοιο σύννεφο και στιγμιαία αποφασίστε εάν αυτό σχηματίζεται ή διαλύεται. Παρατηρήστε την εξέλιξή του και εξασκηθείτε σε αυτό. Αν αναπτύσσεται παρατηρήστε αν εξαπλώνεται κατακόρυφα ή οριζόντια και ταυτόχρονα γίνεται περισσότερο αδιαπέραστο από το φως. H διαπερατότητά του στο φως μπορεί να είναι και ένα κριτήριο με το οποίο μπορεί κάποιος να αντιληφθεί αν το νέφος σχηματίζεται (σκουραίνει) ή διαλύεται (γίνεται περισσότερο διαπερατό από το φως). Η διάρκεια αυτής της διαδικασίας δεν είναι συγκεκριμένη. Παίζει όμως σημαντικό ρόλο για την κατάσταση στην οποία θα βρούμε το σύννεφο μόλις τελικά βρεθούμε κάτω από αυτό.

Ένας καλός τρόπος παρατήρησης κατά τη διάρκεια ενός cross country, είναι τη στιγμή στην οποία βρισκόμαστε μέσα σε ένα θερμικό, εκεί που κάπως έχουμε χαλαρώσει και μονότονα ανεβαίνουμε, να κάνουμε σε κάθε στροφή και μια παρατήρηση προς το σύννεφο που βρίσκεται προς την κατεύθυνση που μας ενδιαφέρει. Σε κάθε καρέ από αυτή την παρατήρηση, μπορούμε να καταλάβουμε τι άλλαξε από το σχήμα και το χρώμα του νέφους και να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα Παρατηρώντας δε τα νέφη κατά τη διάρκεια της πτήσης στην περιοχή που πετάμε, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο κρατά και ο κύκλος δημιουργίας και διάλυσης των νεφών. Αν για παράδειγμα ο κύκλος αυτός κρατάει 30 λεπτά, μπορώ να καταναλώσω πχ 15 λεπτά σε μια κατολίσθηση και φτάνοντας κάτω από το νέφος να έχω άλλο τόσο χρόνο για να εκμεταλλευτώ σε άνοδο κάτω από αυτό πριν τη διάλυσή του. Γενικά πάντως υπάρχει ένας εμπειρικός κανόνας ότι όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση ανάμεσα σε δυο σύννεφα σε ένα ομοιογενές τοπίο, τόσο περισσότερο θα έχουν αυτά διάρκεια, καθώς μια μεγαλύτερη περιοχή αέρα υπάρχει για να τροφοδοτήσει το κάθε ένα από αυτά, και τόσο υψηλότερη θα είναι και η βάση των νεφών. Κατά μία άλλη διατύπωση, όσο υψηλότερη είναι η βάση των διαδοχικών νεφών, τόσο πιο απομακρυσμένα είναι και αυτά το ένα από το άλλο, και τόσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα θα χρειαστεί για να ολοκληρώσουν τον κύκλο τους. Αν φτάσεις καθυστερημένα σε σχέση με τον κύκλο ζωής του νέφους και χαμηλός, είναι πολύ πιθανό να μη βρεις τίποτε εκεί εκτός ίσως από καθοδικά, ενώ κάποιοι τυχεροί μερικές εκατοντάδες μέτρα πάνω από εσένα μπορεί να συνεχίζουν να κυκλώνουν στα υπολείμματα θερμού αέρα που συνεχίζουν να τροφοδοτούν αυτό το νέφος.

Ένα κλασσικό λάθος το οποίο μπορεί κάποιος να κάνει, είναι να πιάσει «βάση» από ένα νέφος και κοιτώντας τότε γύρω του στην προσπάθεια να αποφασίσει προς ποια κατεύθυνση να πάει, επιλέγει το καλύτερο νέφος, το πιο ζωντανό και σκούρο, και όταν φτάνει εκεί όλα έχουν τελειώσει, καθώς πέρασε και κάποιος χρόνος για την κατολίσθηση. Αντίθετα, η σωστή επιλογή θα ήταν να τρέξει προς την κατεύθυνση όπου βρίσκεται κάποιο νέφος σε πολύ πρώιμη φάση δημιουργίας ώστε όταν φτάσει εκεί να το πετύχει στο μέγιστο της δραστηριότητάς του. Μπορεί να χρειαστεί ακόμη και να αφήσεις το θερμικό στο οποίο βρίσκεσαι πριν πιάσεις τη βάση του νέφους από πάνω σου, για να μην χάσεις χρόνο καθώς το επόμενο νέφος στην κατεύθυνση που θέλεις να πάς, να μην έχει και πολύ χρόνο ζωής ακόμη.

Ας πούμε λοιπόν ότι κάνεις την κατολίσθηση προς το σωστό σύννεφο που έχεις αποφασίσει ότι είναι το τυχερό. Σε ποιο σημείο θα το προσεγγίσεις; Μα προφανώς εκεί που περιμένεις να έχει και την καλύτερη άνοδο. Αν υπάρχει άνεμος, αυτό το σημείο βρίσκεται στην προσήνεμη πλευρά του νέφους. Προφανώς, ανάλογα με την ταχύτητα του ανέμου , η θερμή στήλη του ανοδικού που δημιουργεί το νέφος, θα έχει κάποια κλίση. Θα πρέπει να προσπαθήσεις να εντοπίσεις τη νοητή ευθεία που συνδέει το νέφος με το σημείο στο έδαφος που πιστεύεις ότι δημιουργεί το θερμικό αυτό, και να πέσεις επάνω της για να εντοπίσεις αυτό το πολυπόθητο ανοδικό. Αν είσαι αρκετά ψηλά, ένα άλλο κριτήριο είναι να παρατηρήσεις το χρώμα στη βάση του νέφους και να επιλέξεις το πιο σκούρο σημείο του.

Το περίγραμμα και η επιφάνεια ενός νέφους, μπορεί ακόμη να κρύβει κάποιες πληροφορίες. Σε γενικές γραμμές, όσο ομαλό και καλοσχηματισμένο είναι το νέφος, το ίδιο συμβαίνει και με το θερμικό το οποίο βρίσκεται κάτω από αυτό. Ένα σύννεφο με ξέφτια και ασαφείς βάσεις είναι δείκτης ότι το θερμικό κάτω από αυτό θα είναι ταραχώδες. Ένα νέφος το οποίο έχει μεγάλο ύψος σε σχέση με το πλάτος του, δείχνει ότι υπάρχουν δυνατά ανοδικά, και αυξημένη πιθανότητα για υπέρ-αναπτύξεις. Μικρά φουσκωτά συννεφάκια που βρίσκονται κοντά μεταξύ τους και δεν έχουν έντονη γραμμή βάσης, γενικά δεν προσφέρουν καλά ανοδικά. Αν κινείσαι όμως με ούριο προς την κατεύθυνσή τους, είναι σίγουρο ότι όλο και κάτι θα βρεις, που μπορεί να είναι αρκετό για να τρέξεις μια ευθεία καλύπτοντας κάποια απόσταση. Το σίγουρο πάντως είναι ότι σε αυτά τα νέφη δεν έχεις χρόνο να περιμένεις γιατί η ζωή τους είναι μικρή.

Σε ημέρες που σε μια ευρύτερη περιοχή υπάρχει υψηλή υγρασία, αν οι συνθήκες ευνοούν τη δημιουργία νεφών αυτά γεμίζουν τον ουρανό και δημιουργείται μια χαρακτηριστική εικόνα ευχάριστη στο μάτι, σα σκακιέρα από νέφη, όμως πρακτικά, λίγα από αυτά τα νέφη είναι ενεργά και μπορεί να πέσεις σε μια πολύ ωραία παγίδα και να προσγειωθείς γρήγορα εάν δεν διαλέξεις τα πιο ενεργά. Το πρόβλημα είναι σε αυτές τις ημέρες ότι ο ανοδικός αέρας με αυξημένη υγρασία , έχει χαμηλότερη πυκνότητα, άρα χαμηλότερη κινητική ενέργεια να σου δώσει και τα θερμικά είναι περισσότερο αδύναμα, αλλά και αν ακόμη σχηματιστεί το νέφος, αυτό έχει μικρό χρόνο ζωής, δεν διαλύεται όμως γρήγορα και παραμένει στον ουρανό για μεγάλο διάστημα δημιουργώντας νεφόδρομους που σε ξεγελούν. Αντίθετα ημέρες με χαμηλή υγρασία στην ατμόσφαιρα, το να δεις νέφη πιθανότατα σημαίνει ότι είναι και ενεργά, πρέπει όμως να τα προσεγγίσεις υπολογίζοντας τον κύκλο ζωής τους. Τέλος, μια καλοσχηματισμένη επίπεδη βάση σε ένα νέφος, σημαίνει ότι υπάρχουν αρκετά ανοδικά κάτω από την επιφάνειά της που τροφοδοτούν, ενώ αντίθετα ασαφείς βάσεις υποδηλώνουν ασθενέστερη άνοδο.

Μια ημέρα με καλοσχηματισμένα νέφη cumulus, ένα άλλο χρήσιμο χαρακτηριστικό στο σχήμα αυτών των νεφών είναι το να έχουν βάση σε δύο επίπεδα. Εξαρτάται από το ποια είναι η πηγή η οποία τροφοδοτεί με αέρα το νέφος αυτό. Μπορεί για παράδειγμα αυτό το νέφος να είναι το προϊόν της σύγκλισης μιας ξηρότερης μάζας αέρα με μια άλλη μάζα υψηλότερης υγρασίας. Πχ, να υπάρχει ένας βόρειος ηπειρωτικός άνεμος από τη στεριά, που να συγκρούεται με μία θαλάσσια αύρα. Στη γραμμή σύγκλισης αυτών των δύο διαφορετικής υφής αέριων μαζών (μέτωπο αύρας), δημιουργούνται ανοδικά τα οποία μπορεί να σχηματίζουν σύννεφο.

Κατά πάσα πιθανότητα, ο ανοδικός αέρας από την πλευρά του νέφους που δείχνει τον ξηρότερο άνεμο θα έρθει σε κορεσμό σε χαμηλότερη θερμοκρασία από ότι ο υγρότερος από την άλλη, με άλλα λόγια σε μεγαλύτερο ύψος. Έτσι το νέφος θα σχηματίσει δύο βάσεις, μία χαμηλότερη από την πλευρά της θαλάσσιας υγρής αύρας και μία υψηλότερη από την πλευρά του ξηρότερου αέρα. Εκεί θα επιλέξουμε την περιοχή του νέφους με την υψηλότερη βάση για το καλύτερο ανοδικό, αλλά και για τη μέγιστη ασφαλή άνοδο χωρίς να μπούμε στο νέφος. Μερικές φορές αυτή η διαφορά της βάσης μπορεί να είναι της τάξης εκατοντάδων μέτρων.

Νεφόδρομοι

Αυτό που ένας αξιοπρεπής πιλότος Cross country, έχει κατά νου, είναι ότι οι μεγαλύτερες πτήσεις μπορούν να πραγματοποιούν κυρίως με την εκμετάλλευση νεφών και όχι του εδάφους, των κορυφογραμμών. Τα βουνά δημιουργούν αλλαγές στη μικρομετεωρολογία, και αλλάζουν τα δεδομένα των τοπικών ανέμων , της αστάθειας, δημιουργούν τοπικές αναστροφές, κλπ. Κατά μέσο όρο κάθε 10 – 30 χιλιόμετρα, αν πετάς από βουνό σε βουνό, το τοπίο αλλά ζει, οι συνθήκες αλλάζουν , ο άνεμος αλλάζει από ούριος σε αντίθετο, και γενικά το περιβάλλον αλλάζει και ναι μεν κάνει πιο δύσκολη και ενδιαφέρουσα την πτήση, μας καθυστερεί όμως και μας περιορίζει τα χιλιόμετρα. Αν θέλουμε να πετάξουμε πιο μακριά στο συγκεκριμένο χρήσιμο από θερμικό διάστημα της ημέρας , πρέπει να πετάξουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, και αυτό θα γίνει πιο εύκολα με το να εκμεταλλευτούμε ένα νεφόδρομο. Υπάρχουν κάποιες θεωρίες για τη διάταξη των νεφών με βάση τον ήλιο, τη σκιά, ή τον άνεμο, πχ το γραμμικό μοντέλο ή το μοντέλο των εξαγώνων. Το σίγουρο πάντως είναι ότι πρέπει να κάνουμε δύο πράγματα για να τους εκμεταλλευτούμε καλύτερα.

Το πρώτο είναι να αποφεύγουμε τις μεγάλες μπλε περιοχές των καθοδικών γιατί δεν έχουμε το πλεονέκτημα των ανεμοπτέρων να πετάξουμε γρήγορα και με τεράστιο λόγο κατολίσθησης προς το επόμενο σύννεφο. Είναι προτιμότερο αν ο νεφόδρομος τοποθετείται κυκλικά, να ακολουθήσουμε αυτήν την πορεία και να μην προσπαθήσουμε τον πιο σύντομο δρόμο. Σίγουρα θα χάσουμε λίγο χρόνο από την κυκλική μας πορεία σύννεφο προς σύννεφο, αλλά από την άλλη μεριά, επιλέγοντας το σύντομο δρόμο από την μπλε περιοχή, θα χάσουμε αρκετό ύψος από την καθοδική μπλε περιοχή που αν δεν προσγειωθούμε, θα χρειαστούμε επί πλέον χρόνο για να το ξανακερδίσουμε και η κατάσταση γίνεται μία η άλλη, με το επί πλέον ρίσκο της γρήγορης προσγείωσης. Το δεύτερο είναι να πετάξουμε γρηγορότερα από το φυσιολογικό κάτω από τη βάση ενός νεφόδρομου. Είναι σημαντικό να έχουμε όσο είναι δυνατόν μια αίσθηση για το λεγόμενο speed to fly, και γενικά το ιδανικό είναι να πατάμε τόσο περισσότερο επιτάχυνση όσο μεγαλύτερο είναι το ανοδικό που βρισκόμαστε, αυξάνοντας τον βαθμό καθόδου μας και διατηρώντας το ύψος μας κάτω από τη βάση.

Ένα σημαντικό σημείο σε σχέση με τους νεφόδρομους, είναι τι κάνουμε για να περάσουμε από τον ένα στον άλλο όταν υπάρχει ένα μεγάλο κενό μπροστά μας μέχρι το επόμενο σύννεφο, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει κάποιος παράλληλος νεφόδρομος. Η εμπειρία πολλών ανθρώπων έχει δείξει ότι πρακτικά είναι περισσότερο αποδοτικό, φεύγοντας από το τελευταίο νέφος, να ακολουθήσουμε πλάγια πορεία περίπου 60 μοιρών σε σχέση με την κατεύθυνση που είχαμε από τον προηγούμενο νεφόδρομο, στοχεύοντας με αυτή τη γωνία στο συντομότερο σύννεφο που μπορούμε να πάμε.

Μια μέρα με τα λεγόμενα μπλε θερμικά, που δεν συνοδεύονται δηλαδή από το σχηματισμό νεφών, πάλι είναι δυνατόν να εντοπίσουμε ανοδικές περιοχές, καθώς τα θερμικά μπορεί να παρασύρουν προς τα επάνω σκόνη, να σχηματίζουν άχνες που μπορεί να είναι από το άγγιγμα δύο αερίων μαζών με διαφορετική υγρασία, και βασικά η ανάμειξη αυτών των διαφορετικών μαζών να προκαλεί διαφορετικά οπτικά φαινόμενα στο φως που αντανακλούν.

Στρατηγικές Πτήσης

Tο κλασσικό μοντέλο των θερμικών βασίζεται στην ύπαρξη ενός πυρήνα από ανοδικό αέρα, γύρω από τον οποίο υπάρχουν καθοδικά. Στην πραγματικότητα όμως μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από έναν πυρήνες, οι οποίοι συγκλίνουν ψηλότερα σαν τις ρίζες ενός δέντρου σε έναν ή περισσότερους. Όσο πιο χαμηλά βρισκόμαστε, τόσο περισσότεροι μικροί πυρήνες ανοδικών υπάρχουν και όσο πλησιάζουμε στη βάση του νέφους τόσο λιγότεροι αλλά ταχύτεροι. Για το λόγο αυτό όταν έχουμε χαμηλό ύψος και τρέχουμε με ούριο προς ένα σύννεφο, παρατηρούμε περισσότερο στο έδαφος τα σημεία εκείνα από τα οποία μπορεί να ξεκολλήσει κάποιο θερμικό (trigger points) και από την προσήνεμη πλευρά τους, όταν όμως είμαστε αρκετά ψηλά, κοιτάμε περισσότερο προς τα πάνω, προς το σύννεφο για να εντοπίσουμε την πιο ανοδική περιοχή τους όπως λέγαμε και προηγουμένως.

Ο πρακτικός κανόνας λεει ότι το «ψηλός» και το «χαμηλός» ορίζεται από το μισό από το ύψος της βάσης του νέφους. Αν πχ η βάση είναι 2000 μέτρα και είμαστε κάτω από 1000, παρατηρούμε το έδαφος και τα πιθανά σημεία από τα οποία θα ξεκολλήσει κάποιος μικρός και στενός πυρήνας ανοδικού, αν όμως είμαστε πάνω από τα 1000 μέτρα, περισσότερο κοιτάμε προς το νέφος για να βρούμε έναν μεγαλύτερο σε διάμετρο και ταχύτερο ανοδικό πυρήνα.

Άλλος πρακτικός κανόνας σε σχέση με τα σύννεφα, είναι ότι όσο υψηλότερη είναι η βάση, τόσο απομακρυσμένα αναμένονται και τα θερμικά μεταξύ τους (εάν δεν υπάρχουν νεφόδρομοι) . Με βάση τον Reichmann αυτή η απόσταση είναι δυόμισι φορές το ύψος της βάσης των νεφών. Αν δηλαδή διασχίζεις μια ομοιόμορφή πεδινά περιοχή και η βάση είναι 2000 μέτρα, αναμένεις μια κατολίσθηση 5 χιλιομέτρων μέχρι το επόμενο θερμικό. Θεωρητικά δηλαδή, χρειάζεσαι ένα λόγο 2,5 προς ένα για να ταξιδέψεις, πρακτικά μεγαλύτερο του 5 προς 1 για να αποφύγεις και τις ζώνες των καθοδικών και να μην προσγειωθείς πριν από το επόμενο θερμικό. Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό δεν συμβαίνει, γιατί όλο και κάτι βρίσκεις στην πορεία σου καθώς κατεβαίνεις χαμηλότερα όπου μπορεί να υπάρχει μια πληθώρα από μικρότερους ανοδικούς πυρήνες οι οποίοι είναι ευκολότερο να βρεθούν και να ενωθούν ψηλότερα σε κάποιον μεγαλύτερο.

Στις ορεινές περιοχές, τα θερμικά άρα και τα σύννεφα, προσανατολίζονται με βάση το ανάγλυφο του εδάφους, τον άνεμο και το ηλιακό φως. Όταν κάποιος διασχίζει μια τέτοια περιοχή σε ένα cross country, περισσότερο δουλεύει το έδαφος και λιγότερο τα σύννεφα για να αποφασίσει την πορεία του. Το πέρασμα όμως από ένα βουνό σε ένα άλλο, μπορεί να γίνει με τη σωστή εκμετάλλευση ενός νέφους που σχηματίζεται την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο σημείο. Ένα πρακτικό παράδειγμα είναι να τρέχεις κοντά στην πλαγιά του βουνού, χαμηλός άλλά γρήγορα, και στο τέλος του βουνού να επιδιώξεις να εκμεταλλευτείς ένα θερμικό μέχρι τη βάση, κάτι που μπορεί να σε καθυστερήσει, αλλά να έχεις το απαραίτητο ύψος για να κάνεις μια κατολίσθηση προς το επόμενο βουνό μετά από κάποια μεγάλη και καθοδική κοιλάδα.

Και μια και μιλάμε για το κύκλωμα μέχρι τη βάση, αυτό δεν συμφέρει πάντοτε, γιατί άλλες μέρες κάτω από τα νέφη υπάρχουν ισχυρά ανοδικά μέχρι τη βάση , άλλες πάλι η μέγιστη άνοδος περιορίζεται σε κάποια ζώνη ύψους πάνω από την οποία η άνοδος γίνεται τόσο μικρή (φτωχό lapse rate) που χάνεις αρκετό χρόνο για να συνεχίσεις να ανεβαίνεις μέχρι το σύννεφο και συμφέρει να αφήσεις το σύννεφο αυτό και να τρέξεις για το επόμενο , ειδικά αν έχεις υπολογίσει ότι θα φτάσεις εκεί την κατάλληλη στιγμή και δεν αξίζει να περιμένεις.

Υπάρχουν τόσα πολλά για να γράψει ή να διαβάσει κανείς για τον ουρανό, τα σύννεφα τα θερμικά και την εκμετάλλευσή τους, που όσα και να πεις να ακούσεις να γράψεις ή και να διαβάσεις είναι λίγα.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις να εκμεταλλεύεσαι στο έπακρο τις πληροφορίες του ουρανού, είναι να ενσωματωθείς σε αυτόν, να τον γνωρίσεις και να αποκτήσεις πρακτική εμπειρία μέσα από τις ώρες πτήσεων, παρατηρήσεων και σκέψεων.

Είναι σημαντικό να αποκτήσεις μια προσωπική σχέση με τα φαινόμενα που χρειάζεσαι για να πετάξεις, και να μπορείς να θυμάσαι να παρατηρείς και να δίνεις ερμηνείες και προβλέψεις. Αυτό είναι μια χρονοβόρα διαδικασία και απαιτεί αυτή τη στιγμή εγώ να σταματήσω να γράφω, εσύ να σταματήσεις να διαβάζεις και να πάμε όλοι να πετάξουμε όσο περισσότερο μπορούμε.