Απογείωση Κιθαιρώνα. Μεσημέρι. Ζέστη. Αγχωμένοι και ανυπόμονοι πιλότοι. Χαμογελαστοί επισκέπτες και ... πλέον οι μόνιμοι guest stars: πολλά, πάρα πολλά, μα πάρα πολλά ορφανά πλαστικά μπουκαλοποτηροκαπάκια αρμενίζουν πέρα δώθε, αφού πλέον (όσο και να θέλουν) δεν χωράνε στον μικρό κάδο στο κιόσκι. Το αστείο είναι ότι εκτός από το μικρό κάδο απορριμμάτων (που σπάνια αδειαζει μόνο χάρη στο γραφικό φιλότιμο κάποιου άγνωστου παραπεντά) υπάρχει και ένας ΜΕΓΑΛΟΣ κάδος λίγα βήματα πιο πέρα! και είναι ΑΔΕΙΟΣ (ο οποίος έχει την τύχη να αδειάζετε τακτικά από το δήμο). Με το να κάνουμε ότι δεν τα βλέπουμε, δεν εξαϋλώνονται. Χρειάζεται ένα χεράκι (σαν κι αυτό που τα άφησε εκεί) που θα τα βάλει ΜΕΣΑ στον κάδο, αλλιώς βολτάρουν με το μελτέμι μέχρι να στριμωχτούν κάπου και να σχηματίσουν ένα υπέροχο βουνό.
Δύσκολα αλλάξεις την νοοτροπία κάποιου και κανείς δεν έχει την όρεξη να παρακολουθεί που πετά ο καθένας από μας τα σκουπίδια του, αλλά αν δεν βοηθήσουμε όλοι σε λίγο η απογείωση θα μοιάζει με σκουπιδότοπο.
για αυτό την επόμενη φορά ας θυμηθούμε να πετάξουμε το όποιο σκουπίδι μας στον μεγάλο κάδο και να το θυμίσουμε και στον φίλο που το ξέχασε.
Υ.Γ.: Την Κυριακή επίσης, κάποιος πέταξε ΚΑΙ τις μπαταρίες του στην απογείωση- γιατί όπως είναι γνωστό σε όλους μας, ειδικά οι μπαταρίες μετατρέπονται σε άριστης ποιότητας λίπασμα.(?)