από agrodoc » Δευτ Οκτ 01, 2007 9:31 am
Να συμπληρώσω στα όσα είπε ο Αλέξανδρος, τη δική μου εμπειρία.
Πέταξα μόνο Σάββατο(που ήταν πολύ καλύτερη μέρα πτητικά από την..) και Κυριακή.
Το Σάββατο έδινε περισσότερο ύψος και χωρίς ιδιαίτερες αναταράξεις. Πέταγα για πρώτη φορά το καινούριο μου αλεξίπτωτο (macpara envy) που μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις και αφού παρήλθε το πρώτο 20λεπτο που πάντα χρειάζομαι για να προσαρμοστώ στο πανί και τη μέρα, απόλαυσα μια από τις καλύτερες πτήσεις μου και τη μεγαλύτερη ως τώρα : Μέχρι τη χαράδρα πριν τη Χελώνα, από εκεί πάνω από το Θύαμο (το χωριό της γυναίκας μου, που σκεφτόμουν να προσγειωθώ κοντά στα πεθερικά μου, αλλά μιας και δεν ήμουν σίγουρος για τον αέρα εκεί που σκόπευα να προσγειωθώ, το ακύρωσα) και επιστροφή στην Καλάνα όπου μετά 01:45 ώρα πτήση προσγειώθηκα στην επίσημη προσγείωση για να παρακολουθήσουμε με τα παιδιά την εξέλιξη του αγώνα. Όπως σχολιάστηκε, θα μπορούσε να ήταν και τηλεοπτικός καθώς τα περισσότερα αλεξίπτωτα φαίνονταν και οι 4 πρώτοι περνούσαν ο ένας πίσω από τον άλλο με κατεύθυνση πυλώνα Χαλκιόπουλο.
Η Κυριακή δεν επιβεβαίωσε τις ελπίδες μας για μια τουλάχιστον ισάξια μέρα. Εισερχόμενο μέτωπο με sirrus πυκνά που πότε σκίαζαν πότε φανέρωναν τον ήλιο, χαμηλή βάση νεφών (και πιθανώς χαμηλή αναστροφή) είχαν αποτέλεσμα μικρό ύψος και αναταράξιμες φούσκες και θερμικά. Έκανα το λαγό και απογειώθηκα δεύτερος. Ο πρώτος αφού το πάλεψε και κρατήθηκε λίγο είχε πατώσει και εγώ είχα βράσει μέσα στη φόρμα μου επί ημίωρο, περιμένοντας ένα αξιοπρεπές αεράκι για απογείωση αλλά και για την ελπίδα του κρατήματος στον αέρα. Επιτέλους, απογείωση και 100-200 μέτρα έξω από την ράμπα κάνω του παρακολουθούντες πιλότους να αναφωνήσουν : Οοοο...! με ένα 30% κλείσιμο και το μυαλό μου να μπω στο κάθισμα και λιγότερο στα φρένα. Εξ'αρχής είχα βάλει κατεύθυνση για νότια πλαγιά αφού εκεί φαινόταν ότι υπήρχε ελπίδα και πράγματι εκείνη την ώρα μόνο εκεί ανέβαζε (πιστεύω). Αφού το πάλευα κανένα τέταρτο να πάρω λίγο ύψος σε ένα πλάτος 100 μέτρων, τα κατάφερα και επέστρεφα προς την απογείωση για να φανεί το αλεξιπτωτό μου και να δείξω ότι η μέρα αρχίζει να φτιάχνει. Νά'σου και ο 3ος (εμπειρότερος) λαγός και κυκλώναμε στο βράχο αριστερά της απογείωσης. Μετά κανά 10λεπτο, αρχίζουν να απογειώνονται οι αγωνιστικοί και κυκλώνουμε όλοι μαζί χαμηλά εκεί. Εγώ κάθομαι πιο ανοιχτά και μετά φόβου θεού αφήνω φρένα για να τραβάω φωτογραφίες το θέαμα. Πολύ κοντά στην πλαγιά για να κερδίσουν με κόπο λίγο ύψος. Μπα, δεν πάω εκεί, όχι τέτοια μέρα και εκείνο το congestus εκεί πίσω για που το πάει? και αυτά τα μαύρα συννεφάκια από δυτικά? Μπα, ούτε μ'αρέσει η μέρα, ούτε καλή ψυχολογία έχω. Πάω για προσγείωση μετά 45 λεπτά και αφού χόρεψα ένα κλασσικό για τη μέρα "τσάμικο" κατά τη διαδικασία, join με τους υπόλοιπους για το τυπικό debriefing της μέρας και της πτήσης.
Και αφού κουράστηκα και κούρασα από το γράψιμο, στα συμπεράσματα :
1. Οι αγώνες είναι μεγάλο σχολείο για xc πτήσεις.
2. Task που πίστευα ότι δεν μπορούν να γίνουν μια δεδομένη μέρα, μπορούν να γίνουν! Εκπληκτικό!
3. Πιστεύω ότι μπορώ να κάνω xc. Κάποτε δεν πίστευα ότι το parapente μπορεί να κρατηθεί στον αέρα, παρ'ότι έβλεπα άλλους να το κάνουν.
4. Η θέα της "πίστας" του Εμπεσού είναι εκπληκτική (χωρίς να λέω ότι είναι η καλύτερη)
5. Μπορούμε να κάνουμε περισσότερα πράγματα για τη πιο γρήγορη μετάδοση γνώσης και εμπειρίας στους νεότερους και indermediate πιλότους (ειδικά με την προσεχή έλευση του broadband internet).
6. Πέρασα πολύ καλά (και πιστεύω όλοι)
και τώρα τα κεφάλια μέσα..!