Οι γνωστοί παραλίες πιλότοι επιδόθηκαν σε μια cross paralia πτήση στη Λευκάδα ανήμερα 15Αύγουστου. Loxagos και badder βρέθηκαν στο Κάθισμα για το 3ήμερο και αφού συνευρέθησαν με πολλούς παλιούς γνωστούς (Αμαξάς, Σπηλαιολόγος, Σοφία, Σμύρης, Μένιος, Αλέκος, Μαρία), πέρασαν ένα υπέροχο 3ήμερο με πτήσεις, μπάνια κ.α.
Το πρώτο πράγμα που κάναμε όταν φτάσαμε τη Παρασκευή το απόγευμα ήταν να πάμε για πτήση πριν πάμε στη παραλία. Έτσι ετοιμαστήκαμε και φτάσαμε στη παραλία πετώντας. Ο κόσμος πολύς και οι διπλές πτήσεις έδιναν και έπαιρναν κρατώντας απασχολήμένους τους πιλότους διθέσιων. Η πτήση ήταν μια πρώτης τάξεως τσουλήθρα στη παραλία. Αποζημιωθήκαμε όμως από τις γνωριμίες στο πύργο του ναυαγοσώστη.
Την επόμενη μέρα και αφού εκτελέσαμε στο έπακρο τα καθήκοντα μας ως οδηγοί για τις διθέσιες πτήσεις αποφασίσαμε το απόγευμα να επισκεφτούμε μια άλλη απογείωση σε κάποιο βουνό πίσω από το Κάθισμα έτσι ώστε να αποφύγουμε την τσουλήθρα και να βγούμε με περισσότερο ύψος στη παραλία. Ο Γιαν ο Ελληνογερμανός τοπικός πιλότος μας εξυπηρέτησε και μας πήγε στην απογείωση στο χωριό Εξάνθεια. Αφού περάσαμε μέσα από μια ταβέρνα και ένα νεόχτιστο σπίτι (προσοχή στα πλακάκια) φτάσαμε στην αυλή του σπιτιού που ήταν και η απογείωση. 15 χλμ αεράκι ήταν ότι έπρεπε για μια εύκολη απογείωση. Μέχρι το Κάθισμα υπήρχαν 3-4 σημεία καλής ανόδου και έτσι άνετα βγήκαμε με 500 μέτρα πάνω από την παραλία. Η θέα όταν περνάς την ακτογραμμή και είσαι 100 μέτρα μέσα στη θάλασσα είναι απίστευτη.
Η τελευταία μέρα ξεκίνησε με πολύ συννεφιά και αέρα. Διπλά δεν γινόντουσαν και μόλις καθάρισε ο ουρανός άρχισαν οι πτήσεις από τους πιλότους που ήθελαν να κάνουν δυναμικό στη θάλασσα. Αφού τους χαζέψαμε λίγο ο Δημήτρης πρότεινε να πάμε να παίξουμε και εμείς. Η Σοφία μας έκανε την οδηγό και φτάνοντας στην απογείωση είχε 25 χλμ σταθερό βορειοδυτικό. Ιδανικές συνθήκες για παιχνίδι.
Μόλις απογειωθήκαμε όμως και κολλήσαμε στο βράχο αριστερά και η άνοδος ήταν σταθερή άρχισε να δημιουργείται η σκέψη για μια βόλτα μέχρι το Πόρτο Κατσίκι. Ο Δημήτρης δεν χρειαστηκε να φωνάξει 2η φορά "Πάμε?". "Πάμε" ήταν η απάντηση και ξεκινήσαμε με 280 μ ύψος. Σε όλη τη διαδρομή η άνοδος ήταν σταθερή (+0.1 - +0.8 ), όπως και η αύξηση της έντασης του ανέμου. Το μεγαλύτερο ύψος που φτάσαμε ήταν 960μ.
Μόλις περάσαμε τα 500μ. τα σύννεφα άρχισαν να δημιουργούνται στην ακτή και ο αέρας έσπρωχνε προς τη στεριά. Όλα αυτά συνέβαιναν από κάτω μας σε μια θέα που συνδύαζε δημιουργία νεφών, θάλασσα σε 3-4 αποχρώσεις του μπλέ, γαλάζιο ουρανό και πράσινη στεριά. Η συγκίνηση μας στην κωλότσεπη και οι φωτογραφικές είχαν πάρει φωτιά (ευτυχώς είχα την V1 μαζί μου). Απο τις πολλές φωτογραφίες και βίντεο τελείωσε η μνήμη και ευτυχώς είχα και δεύτερο memory stick μαζί.
Περάσαμε το Πόρτο Κατσίκι και φτάσαμε μέχρι το βράχο πρίν το νοτιότερο ακρωτήρι του νησιού. Δεν συνεχίσαμε παρακάτω γιατί οποιαδήποτε προσγείωση θα ήταν καθαρα υπήνεμη. Στη διαδρομή ο Δημήτρης ήταν σταθερά αριστερά μου πάνω από την στεριά ενώ εγώ μόνιμα πάνω από θάλασσα.
Στο γυρισμό αλλάξαμε ρόλους. Ο αέρας έιχε δυναμώσει αρκετά και ήταν τελείως κόντρα. Ο Δημήτρης αποφάσισε να επιστρέψει από θάλασσα ενώ εγώ έμεινα στην ακτογραμμή. Οποιαδήποτε προσπάθεια χωρίς επιτάχυνση ήταν μάταια. Τέρμα επιτάχυνση λοιπόν και ίσα που τρυπάγαμε με 5-6 χλμ.
Μετά από προσπάθεια μισής ώρας και βάλε καταφέραμε να φτάσουμε στην πρώτη παραλία προς το Κάθισμα με σημεία πολιτισμού (δρόμος, καντίνα). Αφου προσγειωθήκαμε εν μέσω αναταράξεων που δημιουργούσε ένας βράχος στη γωνία της παραλίας τσακίσαμε σαντουιτς και κάτι μπύρες στη καντίνα, περιμένοντας την Σοφία (ευχαριστούμε) να έρθει να μας περισυλέξει με το αυτοκίνητο του Αμαξά. Η απόσταση που κάναμε ήταν 25 χλμ μέχρι το σημέιο που γυρίσαμε και άλλα 10 χλμ αγωνίας και επιτάχυνσης μέχρι να προσγειωθούμε.
Γεμίσαμε εικόνες για πολύ καιρό. Και είμαστε έτοιμοι για επανάληψη.
Δείτε το σχετικό άλμπουμ
http://www.sky.gr/photos/thumbnails.php?album=104
[ img ]
Η απλούστερη λύση είναι η σωστή.