
Σήμερα μου κόπηκε απότομα το χαμόγελο όταν την «πάτησα».

Μετά από δίωρο περίπου δυναμικό, λέω στον φίλο μου τον Παντελή, που έχει ήδη προσγειωθεί, ότι ο αέρας «δεν μου αρέσει» έτσι που σηκώνει και πάω για προσγείωση. Και εκεί περίπου στα δέκα μέτρα νοιώθω την άνοδο να με σηκώνει διαρκώς, βγαίνω έξω από την πλαγιά, συνεχίζω πάνω από το νερό παραλία, παραλία και η άνοδος δυνάμωνε. Μετά τα 400μ. ύψος καλά ήτανε μου άρεσε μετά άρχισα τα αυτιά, τίποτα, σε λίγο χρόνο βρέθηκα κοντά στην βάση 1.000 + μέτρα! Για μία ώρα και παραπάνω προσπαθούσα να κατέβω. Προχώρησα μέσα στην θάλασσα 2-3χλμ. Πήγα 5χλμ. πιο μακριά, παντού σήκωνε. Δυστυχώς εκτός τα μεγάλα αυτιά δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Επίσης πετούσα με την παλιά ζώνη χωρίς … περιττά … εφεδρικό, γάντια, βάριο, ασύρματο, κινητό, πυξίδα, φωτογραφική κ.λ.π.

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν με βρήκε ο Παντελής και μου είπε ότι νόμιζε ότι όλα αυτά τα έκανα επίτηδες και τα ευχαριστιόμουν.
Ρε παιδιά πείτε μου, το θεωρείτε «λογικό» να σε πάρει ένα σύννεφο από την παραλία πάνω στην βάση του? (και χωρίς να σε ρωτήσει?)