Κιθαιρώνας – Πάρνηθα και επιστροφή
http://www2.onlinecontest.org/olcphp/20 ... c-i&spr=en
[ img ]
Μερικές φορές το ξέρεις από πριν, δεν είναι απλά ένα πείσμα.
Ανεβήκαμε στην απογείωση πριν τις 12.00 το πρωί.
Ο καιρός δεν με έπειθε ότι θα βγάλει κάποια καλή προοπτική, ειδικά βλέποντας το ανεμόπτερο του Αυγερινού να παλεύει για μισή ώρα για να κερδίσει 50 μέτρα. Βέβαια, φαινόταν μια κλασσική μέρα με ισχυρή αναστροφή πάνω από τον κάμπο του Κιθαιρώνα, που η μοναδική Ελπίδα ήταν να μείνεις κοντά στο βουνό ξύνοντας και αγκαλιάζοντας κάθε δυνατή ανοδική φούσκα, μέχρι να πάθει ασφυξία. Δεν είχα όμως λάβει υπ΄όψιν μου κάποιες παραμέτρους, όπως ήταν ο ελαφρύς νοτιάς που επικρατούσε στα ψηλά και θα έσπρωχνε τα θερμικά του βουνού λίγο πιο έξω, και τα σύννεφα που ήδη είχαν σχηματιστεί στον Ελικώνα, και έδειχναν ότι υπήρχε αστάθεια πάνω από το πυκνό και θολό στρώμα της αναστροφής. Ήθελε λίγο υπομονή, αλλά δεν είχα. Προτιμούσα να περιμένω στον αέρα να φτιάξει η μέρα και όχι καπνίζοντας στην απογείωση. Αποφάσισα λοιπόν να απογειωθώ κατά τη μία. Πρέπει να ξεπέρασα το προηγούμενο ρεκόρ μου ελάχιστης παραμονής στον αέρα (6 λεπτά).
Προσγείωση στο ξενοδοχείο, και περπάτημα 200 μέτρα προς το αυτοκίνητο με 43 βαθμούς φορώντας χειμωνιάτικη φόρμα, γάντια κράνος και λοιπά αξεσουάρ...ζέστη.
Ανέβηκα πάλι. Τώρα ήμουν σίγουρος. Η μέρα θύμιζε πολύ έντονα μια αντίστοιχη που είχα πετάξει πριν κάτι χρόνια και είχα φτάσει μέχρι την Αθήνα. Ανεβαίνοντας λοιπόν για τη δεύτερη είχα κάνει σχέδιο πτήσης. Κιθαιρώνας – Αθήνα. Είχα μάλιστα σκεφτεί και συγκεκριμένη προσγείωση σε ένα ξέφωτο του δάσους του Συγγρού. Κάθισα λοιπόν να ξεκουραστώ λίγο, και άφησα άλλους να κάνουν τους λαγούς. Ο Άλεξ αρνιόταν πεισματικά να μου τριμμάρει το αλεξίπτωτο, ο Γκουρού και ο Τσουλούφης είχαν αρχίσει να ανεβαίνουν σιγά-σιγά, τα θερμικά έδειχναν να στρώνουν κι εγώ κρατιόμουν δύσκολα, μέχρι να δω τους υπόλοιπους να ανεβαίνουν τουλάχιστον μέχρι τα 1000.Οταν το είδα, έφυγα με τα 1000.
Η στιγμή ήρθε...Απογείωση και μια ευθεία, με μόνο εξαντλητική κάθοδο μέχρι το εκκλησάκι (ελαφρώς χαμηλά). Και τότε το βάριο χτύπησε. Ακαριαία στροφή και σφίξιμο όσο υπάρχει. Κεντράρισμα της φούσκας μέχρι να πιάσω την απογείωση (+0,5 μέχρι +2), μετά λίγο σπάσιμο του θερμικού από την ΒΔ αύρα και στόχος η κορυφογραμμή. Τα σύννεφα ερχόντουσαν από πίσω και η βάση είχε φτάσει τα 1600-1700. Ο Αποστόλης προσέγγιζε τη βάση και εγώ μόλις ξεπέρναγα τα 1000. Εκεί η αναστροφή σταμάτησε την άνοδό μου και χρειάστηκε ψάξιμο. +1,+2,+3,+4 μπιπμιμπιπ (τι ωραία μελωδία). 1200,1500, 1600, το σύννεφο από πίσω δουλεύει αλλά είμαι μόλις 150-200 μέτρα από την κορυφή. Φεύγω πίσω. Λίγο σχετικό κούνημα, 1400,1300, τελείως διαφορετική ατμόσφαιρα, πιο ασταθής - στοχεύω τα Βίλια και το σύννεφο που σχηματιζόταν στις απέναντι λοφοσειρές. Τελικά το βρήκα πιο γρήγορα και ανέβηκα στα 1800. Άνεμος ΝΔ 10 χλμ. Είμαι στη Βάση. Να και ο Γκουρού, μιλάμε στον ασύρματο και ερχόμαστε κοντά σε οπτική επαφή. Συνεχίζουμε πορεία νοτιοανατολική και πιάνουμε το επόμενο σύννεφο του νεφόδρομου. Τα σύννεφα στα νότια προς καντήλι φαίνονται ορεξάτα και εξελίξιμα κυρίως από τη Νότια πλευρά τους. Μάλλον φαινόταν ότι υπήρχε μια γραμμή σύγκλισης από τον υγρό ΝΔ και μια Βόρεια πιο στεγνή μάζα, και τα σύννεφα είχαν υψηλότερη κορυφή στα νότια, αλλά υψηλότερη βάση στα Βόρεια. Το τοπίο ήταν εξωτικό, οι εικόνες που βλέπαμε μαγικές. Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πόσα χρόνια πετάω , πόσες φορές έχω δει μια τέτοια εικόνα, και πόσο συνεχίζει να με μαγεύει αυτή η ομορφιά της φύσης. Τότε άκουσα τον Αποστόλη..Van Tsouk, έχεις φωτογραφική μηχανή? Το θέμα φαίνεται ότι απασχολούσε κι άλλον. Με τα πολλά αποφασίζουμε να κινηθούμε από τη Βόρεια πλευρά του νεφόδρομου και ξαναγυρίζουμε λίγο πίσω κινούμενοι βόρεια.
Ταξίδι. Άνοδος, μεγάλη άνοδος, big ears, προσπάθεια να είμαι πάντα στο όριο του νέφους ώστε να μπορέσω να φύγω αν δυναμώσει. Ταξίδι. Περνάμε το οροπέδιο της Πύλης και συνεχίζουμε. Η λοφοσειρά από την προέκταση του Κιθαιρώνα φαίνεται να δουλεύει καλά και να προσανατολίζει τη σύγκλιση προς την πορεία μας. Περνάμε και το οροπέδιο της Πύλης. Εχω πατήσει GoTo platees στο GPS και υπολογίζω την μέση ταχύτητά μου σε 22kmh. Αν συνεχίσουμε έτσι για 5 ώρες, θα πάμε για μπάνιο σίγουρα. Τότε κάναμε και μια συζήτηση για τον προορισμό μας. Ο Αποστόλης πρότεινε να πάμε προς πάρνηθα και να γυρίσουμε πίσω, εγώ πρότεινα να πάμε όσο πάει αν και δεν φορούσα μαγιό. Τελικά αποφασίσαμε να πάμε όσο πάει και να γυρίσουμε πίσω όταν δεν πάει άλλο.
Αρχίσαμε σιγά-σιγά να πετάμε πάνω από τον ορεινό όγκο της πάρνηθας, ο οποίος όμως μετά από ένα σημείο δεν έχει καθόλου προσγειώσεις, είναι πολύ δασωμένο και με ελάχιστα σημεία να πατήσεις. Είναι θα έλεγα το χειρότερο μέρος να μείνεις χαμηλός, γιατί η προσγείωσή σου είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη και θα έχεις και αρκετό περπάτημα. Αφού έγιναν και οι σχετικές χαιρετούρες με τον Ντίνο Αυγερινό που πέρασε από δίπλα στα 50 μέτρα με το DG-400, συνεχίσαμε. Αριστερά μας έβλεπα την Αυλώνα και δεξιά ένα σύννεφο που είχε ιδιαίτερα πυκνώσει προς Ασπρόπυργο. Οι πολυκατοικίες της Αθήνας φαινόντουσαν πολύ εφικτές μπροστά και συνέχιζα. Είχα χάσει εδώ και ώρα την επαφή με τον Αποστόλη και η ησυχία στον ασύρματο που έλεγε ότι μάλλον προσπαθούσε και τα πράγματα ήταν δύσκολα. Και εκεί η νεφόδρομος μας έκανε την έκπληξή του και διαλύθηκε στο δυσκολότερο πέρασμα. Άρχισα να χαμηλώνω μέσα σε ένα δασωμένο πιάτο, και το έβλεπα χλωμό να προφτάσω τις κοντινότερες προσγειώσεις που είχα εντοπίσει. Αποστόλη, τα πράγματα είναι δύσκολα για να συνεχίσω, εσύ που είσαι? Ήταν 2-3 χιλιόμετρα δυτικά, και πάλευε να σωθεί. Κινήθηκα βόρεια και κύκλωσα ότι υπήρχε, μέχρι που σώθηκα με Τσούκια υπομονή, πήρα λίγο ύψος και βρήκα πάλι την ελπίδα ότι θα μπορέσω τουλάχιστον να προσγειωθώ στο Μοντελοδρόμιο στα Σκούρτα παρέα με τον Γκουρού. Χαμηλός πάλι, χωράφι, το μισό στη σκιά. Ας πάω να προσγειωθώ στο λιασμένο κομμάτι, δεν ξέρεις καμμιά φορά. +0,5...+1, πάλι βάση και περνάω με 2.000 πάνω από το μοντελοδρόμιο σημαδεύοντας προς Δαφνούλα. Μετά την Πύλη είμαι πάλι χαμηλός και ψάχνω προσγείωση. Ο Αποστόλης ακολουθεί με αυτοκίνητο. Van Tsouk που είσαι? Μάλλον δεν σώζομαι από εδώ, κοντά στην Πύλη...Ησυχία...Είμαι πάνω από τη Δαφνούλα με 900 και το παλεύω...Μπράβο Μπράβο συνέχισε. Και εκεί μου έκανε ένα δώρο.+4 μέχρι τη βάση (2.500+), οργανωμένο, δροσερό και ξεκούραστη άνοδος. Τελευταίο θερμικό στις Ερυθρές και ένα glide μέχρι πλαταιές. Από τα πιο ωραία glide που θυμάμαι σε αυτό το μέρος, με ηλιοβασίλεμα, κόντρα Δυτικό 15 χλμ, ούτε ένα μπιπ. Προσγείωση, όλα καλά.
Aποστόλη thanks για την εμψύχωση. Ηταν πολύ δύσκολη η επιστροφή, αλλά με την παρέα και τη συζήτηση, και γνωρίζοντας ότι με ακολουθεί αυτοκίνητο, με έκανε να σκέφτομαι πολύ θετικά.
Παιδιά είναι ωραίο το Cross Country. Δοκιμάστε το, δεν τελειώνει ποτέ.
Βαγγέλης Τσούκας
