Βλαχέρνα - Αγρινίου, 7/12/05, ώρα απογείωσης 15:15, άνεμος Δ-ΝΔ με μπάντα από 17 έως 26 km/h και ριπές 33-35 km/h.
Αρχικά 5 αλεξίπτωτα στην απογείωση που με την πάροδο του χρόνου έγιναν 14 αλεξίπτωτα ταυτόχρονα στον αέρα!
Μετά την απογείωση του πρώτου, φάνηκε το καλό το πράγμα ! Το δυναμικό έδινε ύψος χωρίς κόπο και χωρίς κούνημα. Από κει και μετά ήταν 1:30 ώρα of pure pleasure! To εισερχόμενο ψυχρό μέτωπο γέμιζε από δυτικά τον ουρανό με σύννεφα διαστρωματωμένα σε διάφορα ύψη, με ψαλιδισμένες τις άκρες απ'τον αέρα και καμμάτια γαλανού ουρανού στα διάκενα. Μια εικόνα φυσικής ομορφιάς. 100 μέτρα μπροστά από την απογείωση κρατιόσουν σταθερά στα 450 - 500 μέτρα παράλληλα στη πλαγιά για 1000 περίπου μέτρα (ύψος πλαγιάς περ.350 μ.). Εκεί ήταν που άφησα τελείως τα φρένα, σταύρωσα τα χέρια μπροστά πάνω από το στήθος για ξεκούραση οδηγόντας ελαφρά με το σώμα και ατένιζα προς όλες τις κατευθύνσεις. Τα γκρίζα σύννεφα, τα άλλα αλεξίπτωτα, το σκιασμένο Αγρίνιο, το φράγμα του Αχελώου, τις πράσινες πλαγιές προς το Παναιτωλικό κρεμασμένος σε μια άνετη κούνια κάτω από ένα φουσκωμένο πανί.
Σκέφτηκα πόσο άργησε να εφευρεθεί κάτι τόσο απλό σαν το parapente. Μια πτητική μηχανή χωρίς σκελετό, όλο από εύπλαστα, "μαλακά" υλικά. Ένα "αεροπλάνο" που μαζεύεται μέσα σε ένα σάκο για την πλάτη σου! Αλλά ακριβώς εκεί βρισκόταν και η δυσκολία: ήταν πολύ απλό σαν σύλληψη. Και ο νους του ανθρώπου ασχολείται με περιπλοκές!
Το παράδοξο ήταν ότι βρήκα και ένα θερμικό να κυκλώσω σταθερά μέχρι τα 700 μέτρα. Και ήταν θερμικό (παρά τις ενστάσεις άλλων, αφού το έχανες αν δεν το κύκλωνες σωστά), με βρεγμένο-μούσκεμα το έδαφος χειμωνιάτικο ήλιο και νεφοσκεπή ουρανό.
Κρίμα που δεν είχα φωτογραφική μηχανή μαζί (πάλι θα μπω στα έξοδα!) και το gps τα'παιξε από μπαταρίες.
Πάντα τέτοια!
