Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι του Ιουλίου όταν έφτασα στο Καϊμάκ με φορτωμένο συμπράγκαλα το micra και πολλές προσδοκίες για XC φορτωμένες στο ξεροκέφαλο μου. Στόχος μου τα 50 χλμ. σε ένα μέρος που δεν είναι και δύσκολο να τα κάνει κανείς. Κούνια που με κούναγε...
Περνούσαν οι μέρες και όλοι έκαναν αποστασάρες ενώ εγώ πάτωνα μονίμως προσπαθώντας να περάσω τον Αγ. Αθανάσιο. Το πήρα απόφαση ότι μάλλον δεν θα μπορέσω να ξεπεράσω τα 30 χλμ. που ήταν η μεγαλύτερη απόσταση που είχα κάνει μέχρι τότε και χαλάρωσα σκεπτόμενη «δε βαριέσαι, του χρόνου ίσως τα καταφέρω» περσινό *κατό.
Σαββάτο 21 Ιουλίου 2007. Στην απογείωση γύρω στις 12:00’ με τον GUS, τον Μπίσκα, τον Δασκαλάκη, τον Γάτση, τον Πέτρο, τον Γιώργο από Αθήνα, τον Πριβαρτιτσάνη, τον Γάτσο και τον Κουτσοχέρα. Η μέρα έδειχνε τζούφια. Απογειώθηκε πρώτα ο Δασκαλάκης και μετά ακολουθούσαν σιγά-σιγά οι υπόλοιποι. Ξάπλωνα στον ίσκιο που έκανε ένας στημένος αετός, τι μια τσουλήθρα τώρα τι μετά.
Μείναμε με τον Μπίσκα μόνοι μας και βλέπαμε τους άλλους που μετά βίας κρατιόντουσαν και πήραμε την απόφαση γύρω στις 14:00’ να ετοιμαστούμε, κοροϊδεύοντας ότι θα είναι επιτυχία αν μπορέσουμε και απογειωθούμε reverse, τόσο άπνοια επικρατούσε.
Όλοι σχεδόν είχαν προσγειωθεί. Φεύγω πρώτη εγώ και αμέσως μετά ο Μπίσκας. Ως εκ θαύματος χτυπάει το βάριο σταθερά και ξεκινάω να κυκλώνω. Ανέβαινε και ο Μπίσκας και είδα ότι άρχισε να σχηματίζεται σύννεφο από πάνω μας. Στα 2500 μ. ο Μπίσκας το παρατάει και φεύγει προς Βέρμιο. Σκέφτηκα «Κάτι ξέρει παραπάνω ας τον ακολουθήσω» μιας και είχε αδυνατίσει το θερμικό. Στα 1600 ήμουν κοντά στα Ξανθόγεια και είδα ότι δεν μπορώ να τον φτάσω και δεν φαινόταν να έχει μέλλον κατά κει, οπότε προβληματίστηκα σοβαρά τι να κάνω.
Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή ακούω στο VHF τον GUS να με ρωτάει που είμαι και του είπα πίσω από το Μπίσκα και πιο χαμηλή. Μου είπε να γυρίσω πίσω προς την προσγείωση που είχε βγει ένα θερμικό, να το πάρω.
Ευτυχώς το έφτασα αλλά χαμηλή «στρίβε, στρίβε, στρίβε και άστο νε σε ξεσέρνει προς το βουνό, να ακούς το βάριο» προσπαθήσα να πάρω όσο πιο πολύ ύψος μπορώ. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο, φούσκες, τις έχανα συνέχεια, αλλά με βοηθούσε από το VHF υπομονετικά μέσα στο λιοπύρι, πίσω, δεξιά, στο μηδέν, μπροστά, δυνάμωσε σταδιακά και έφτασα σχεδόν στα 3300 μ. Μου είπε να τραβήξω προς το Βέρμιο και να κυκλώνω ότι βρω, ακόμη και της μύγας την κλανιά!
Έτσι ανοιχτά πια καθόμουν σε ένα τυρρανικό 0 έως +0,6 σκεπτόμενη τα λόγια του «να κυκλώνεις τα πάντα, μην αφήνεις τίποτα!». Μου ερχόταν να βάλω τα γέλια βλέποντας με να κυνηγάω ακόμη και το 0.
Με τα χίλια ζόρια έφτασα πριν το Κάτω Γραμματικό. Ο GUS εν τω μεταξύ μάζεψε και τον Μπίσκα που τελικά είχε πατώσει στα 15 χλμ. ευτυχώς δεν τον ακολούθησα.
Μου είπε ότι δουλεύουν οι δυτικές πλαγιές πριν το Βέρμιο και να κάνω ότι μπορώ για να ανέβω, να μην αφήνω τίποτα ακύκλωτο.
Πήρα λίγο ύψος και πήγα σε κάτι άχνες προς τους Πύργους.
GUS: Αν είναι κάτω από +3 το αφήνεις.
Μαρία: OK
GUS: Πάνε στο συννεφάκι προς το βουνό, είναι +5+6 και θα πας βάση.
Μαρία (χαχανίζοντας): Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;;;!!
Που να φτάσω βάση σκεφτόμουν, με τόσο αδύναμα θερμικά!
Είχε βγάλει συννεφάκια το Βέρμιο, αλλά φαινόταν αδιανόητο να φτάσω βάση. Σκεφτόμουν ότι θα πατώσω πολύ γρήγορα.
Πλησίασα το συννεφάκι και άρχισα να ανεβαίνω όλο και πιο γρήγορα. Κάπου στα 2500 μ. εκεί που κύκλωνα φραπ! Κλείσιμο 50% και ακαριαία μπαίνει σε spiral! Το GPS κατέγραψε -23,5 μ/δ και εγώ δεν έχω κάνει ποτέ μου spiral και να μην ξέρω πώς να το βγάλω.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου γενικά είναι η ταχύτητα, οπότε μπορεί να φανταστεί κάποιος πως ένιωθα τώρα που έπεφτα με 80 χλμ. κάθετα και 140 οριζόντια, μανούλα μου! Έβλεπα κάτω μου την πλαγιά και περίμενα να βγει και δεν έβγαινε, και ήμουν έτοιμη αν συνεχίσει να τραβήξω εφεδρικό. Αν έπεφτα με τόση ταχύτητα στην πλαγιά δεν θα έμενε τίποτα. Στο VHF o GUS φώναζε τι να κάνω αλλά δεν άκουγα τίποτα από το θόρυβο.
Σκεφτόμουν τη μαμά μου, που θα της έλεγαν ότι σκοτώθηκα. Ξαφνικά ξεχώρισα ότι έλεγε άστα, άστα, άστα οπότε και άφησα τα λιγοστά φρένα που είχα. Βγήκε κάκιστα και με οδηγίες το έσωσα. Κατευθείαν μου κόπηκαν χέρια και πόδια και άρχισα να κλαίω. Είχα σοκαριστεί.
Ο GUS μου είπε καλύτερα να μην προσγειωθώ αμέσως, να συνεχίσω λίγο ακόμα για να το ξεπεράσω ευκολότερα και προσπαθούσε να με καθησυχάσει ότι δεν θα ξανασυμβεί, ότι όσο περνάει η ώρα θα είναι όλο και πιο ήσυχα αλλά εγώ ήμουν ψυχολογικά ράκος. Του είπα κλαίγοντας ότι δεν μπορώ να συνεχίσω, θέλω να κατέβω. Μου απάντησε καλά κάνε αυτιά και έλα βόρια να προσγειωθείς. «Πριτς!!!» σκέφτηκα και του απάντησα όχι δεν κάνω αυτιά ,θα τραβήξω μια ευθεία να κάνω και λίγη απόσταση, τζάμπα τράβηξα τέτοιο σοκ;;;!!
Στην πορεία το ξανασκέφτηκα το πράγμα… Για κάτσε βρε αδερφέ, εδώ που τα λέμε όντως μπορεί να μην ξανασυμβεί. Λες να συνεχίσω; Και συνέχισα σκεπτόμενη ότι αν ζοριστώ πάω για προσγείωση.
Χαμήλωσα μετά το Μεσόβουνο όπου χρειάστηκε να περιμένω θερμικό σε μία χαμηλή πλαγιά, από πάνω είχε μία άχνα, το περίμενα να μου έρθει «Χαλάρωσε, σκέψου ότι πετάς στον Προφήτη, κάνεις δυναμικό περιμένοντας να σου έρθει το θερμικό.» και ήρθε! Το πήρα και ανέβαινα σταθερά, ο πληροφοριοδότης μου είπε ότι από τα 2200 μ. μπορούσα να κάνω σουβλάκι το Βέρμιο!
Μου έδωσε πολλές φορές οδηγίες πώς να περάσω προς τον Αγ. Δημήτριο και μετά το πέρασμα προς Αλιάκμονα, γιατί θα χάναμε επαφή καθώς δεν μπορούσαν να με ακολουθήσουν άλλο από εκείνο το δρόμο. Ξεκίνησα τη γλίστρα με 3400 μ. Σιγά να μη φτάσω στον Αγ. Δημήτριο σκέφτηκα.
«Πάντα να μπορείς να βγεις στην πεδιάδα, να κυκλώνεις τα δυνατά, να πάς μέχρι τη βάση, το ύψος είναι ασφάλεια, μην τα αφήνεις, από τη βάση να πάς νότια.» Συνέχισα και κύκλωνα λοιπόν κλαίγοντας συνέχεια και ανέβαινα, ανέβαινα, ανέβαινα. Σκεφτόμουν πως μπόρεσε το φτερό μου να μου κάνει τέτοιο πράγμα και ανέβαινα. Πως θα μπορούσα να είχα σκοτωθεί και ανέβαινα.
Στο VHF σιωπή. Έφτασα βάση στα 4000 μ. και έβλεπα από κάτω το Βέρμιο σαν λοφάκια. Έβλεπα τα πάντα από πάνω και σκεφτόμουν πόσο όμορφα είναι να είσαι τόσο ψηλά. Μπορούσα να πάω όπου ήθελα. Ξεκίνησα ούρια για γλίστρα προς το νότο χάνοντας ελάχιστα ύψος. Με κρατούσε στο 0 σχεδόν.
Κλαίγοντας πάντα, πέρασα τον Αγ. Δημήτριο, τους λόφους και βρέθηκα μπροστά στον Αλιάκμονα. Φοβήθηκα το νερό από κάτω, δεν ξέρω γιατί. Ήταν πανέμορφος με ζαφειρένια νερά, αλλά φοβόμουν να τον περάσω. Σκέφτηκα να τον περάσω από τη γέφυρα αλλά θα ήταν χάσιμο χρόνου. Τον πέρασα ακριβώς όπως τον συνάντησα.
Κάπου μετά τη μέση του χτύπησε το βάριο απαλά και είπα να κάνω 2-3 απαλές στροφούλες. Γέρνω δεξιά λοιπόν να κυκλώσω και στη πρώτη στροφή φραπ! Ξανά 50% κλείσιμο και ξανά spiral! Δεν πίστευα στα μάτια μου ότι συνέβαινε ξανά ακριβώς το ίδιο!!! Μονολογούσα ενώ έχανα ύψος δεν μπορεί να μου συμβαίνει πάλι αυτό, αφού ο GUS είπε ότι δεν θα ξανασυμβεί! Έκανα υπομονή, σκέφτηκα θα βγει, εξάλλου νερό έχω από κάτω.
Εκεί που χόρευα πεντοζάλη, βλέπω ξαφνικά το φτερό από spiral να διπλώνει στα δυο και να φεύγει πίσω μου με απίστευτη ταχύτητα που μου έκοψε την ανάσα και βρέθηκα να πέφτω βλέποντας τα πόδια μου και τον ουρανό. Τώρα σκέφτηκα τη *αμήσαμε… Προσπάθησα να καταλάβω τι γίνεται και όταν το είδα να βουτάει μπροστά το φρέναρα και εκεί τελείωσε το acro.
Αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα. Με αποτελείωσε. Στο VHF δεν απαντούσε κανείς. Ήμουν έντρομη, ήθελα να συνεχίσω αλλά δεν ήξερα πως. Φοβόμουν ότι με ένα κλείσιμο σε θερμικό θα έμπαινα πάλι σε spiral και αν αυτό γινόταν χαμηλά τότε τι θα έκανα; Είχα γνωρίσει και την άσχημη πλευρά του να μην ξέρεις να ελέγχεις το φτερό σου.
Πέρασα στην άλλη όχθη και είδα μπροστά μου τα βουναλάκια στα Σέρβια. Πίσω έβλεπα οροπέδιο από την αριστερή μεριά, σύννεφα πουθενά και δεν ήξερα από πού να περάσω. Αποφάσισα να τραβήξω δυτικά γιατί είχα χαμηλώσει και με είχε πιάσει η αύρα. Ούρια πάλι λοιπόν, λέγοντας στον εαυτό μου ότι πρέπει να σταματήσω να κλαίω γιατί από τα δάκρυα δεν έβλεπα τα καλώδια κάτω και έπρεπε να διαλέξω χωράφι για να προσγειωθώ. Βρήκα ένα καλό σιταροχώραφο κοντά στο δρόμο. Εκείνη την ώρα ακούστηκε στο VHF ο GUS και με ρωτούσε που είμαι και πόσο απέχω από την απογείωση για να με βρει. Του είπα ότι κάνω προσέγγιση και μόλις προσγειώθηκα του είπα στο τηλέφωνο: «κοντά στις Αυλές, 78,9 χλμ. από απογείωση!!!» Με ανεμούριο τον Αλιάκμονα προσγειώθηκα πολύ καλά με ταχύτητα 4 χλμ.
Πριν προλάβω να μαζέψω ήρθαν με το αμάξι δίπλα στο χωράφι. Βγαίνει ο GUS γελώντας και λέει: «Δημιούργησα ένα τέρας!» Αγκαλιαστήκαμε όλο χαρά, μαζέψαμε και πήγαμε για φαγητό. Εκεί μου είπαν ότι έτρεχαν με 180 στο δρόμο για να με προλάβουν στον Αλιάκμονα για να με βοηθήσουν να περάσω τα Σέρβια. Είχα 3000 μ. πάνω από την απέναντι όχθη αλλά δεν ήξερα που να πάω, δυστυχώς ήμουν πιο γρήγορη και έχασα την 100-άρα, για φαντάσου! Αλλά με τα 80 είμαι υπέρ-ευχαριστημένη και τώρα ξέρω τι να κάνω την επόμενη φορά
Με πήραν τα παιδιά από τον Προφήτη για συγχαρητήρια, με πήρε και η μαμά μου να μάθει πως πέταξα αλλά δεν της είπα τίποτα παρά μόνο όταν γύρισα Θεσσαλονίκη, δεν ήθελα να ανησυχεί γιατί νομίζει ότι τα ρεύματα, όπως ονομάζει τα θερμικά, μπορεί να μας πάνε στο διάστημα!
Δεν ήταν το XC που είχα στο μυαλό μου. Ήταν πολύ καλύτερο. Τα χιλιόμετρα, το ύψος και οι εικόνες ήταν πέρα από ότι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. Αν εξαιρέσουμε τις δυο δύσκολες στιγμές ήταν το όνειρο του κάθε νέου πιλότου: να κάνει απόσταση, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ του, μαθαίνοντας συγχρόνως σε πραγματικό χρόνο αδειάζοντας δύο VHF το πώς πετάμε τα μεγάλα βουνά, πως περνάμε τα δύσκολα μέρη που δεν έχουν σύννεφα να μας δείξουν το δρόμο, πως δουλεύουμε τα περάσματα, πόσο υπομονή πρέπει να έχουμε και θα τα καταφέρουμε.
Την επόμενη μέρα σκεφτόμουν ότι θα τα παρατήσω, δεν ξαναπετάω. Φοβήθηκα τόσο τα spiral, που δεν άντεχα να ξαναπετάξω. Όλα αυτά επειδή τεμπελιάζω να κάνω φουσκώματα με χίλιες δυο δικαιολογίες κοροϊδεύοντας τον εαυτό μου, με αποτέλεσμα να μην ξέρω τι φτερό έχω, να μην δίνω σημασία στα μηνύματα που μου δίνει και να μην ξέρω πώς να το κρατήσω πριν και όταν κλείσει. Ειδικά στο Καϊμάκ είχα 3-4 καλά κλεισίματα τη μέρα αλλά δεν υπήρξε ποτέ πρόβλημα και δεν έλεγα τίποτα. Μέχρι που κατάλαβα με τον άσχημο τρόπο ότι ένα λάθος και μπορεί να υπάρξει πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Με βοήθησε ο GUS και ξαναπέταξα τις επόμενες μέρες. Ζορίστηκα πάρα πολύ, δεν άντεχα ούτε να κυκλώσω. Την πρώτη φορά στα 25’ πήγα για προσγείωση. Τη δεύτερη με 2 απανωτά κλεισίματα άντεξα 35’. Τελικά έφτασα την 1:10’ και πρόλαβα όλα τα κλεισίματα.
Δεν πετάω όπως πριν, άλλαξαν πολλά σε λίγα δευτερόλεπτα, γέμισα φόβους και ξέρω ότι φταίω εγώ. Ξέρω ότι αν το θέλω πολύ θα το ξεπεράσω, θέλει πολύ δουλειά και θα προσπαθήσω όσο μπορώ. Άρχισα ήδη να κάνω φουσκώματα και θέλω να γίνω καλή, αμέ!
Για μένα το πιο σημαντικό σε αυτήν τη πτήση ήταν ότι συνέχισα. Νόμιζα ότι κανείς ποτέ δεν θα καταλάβει πόσο φοβόμουν μονάχη εκεί πάνω και όμως συνέχισα. Τις επόμενες μέρες κατάλαβα ότι οι περισσότεροι φοβούνται πολύ εκεί πάνω. Πιστεύω ότι το μεγάλο φόβο μπορεί να σε κάνει να τον ξεπεράσεις μόνο μια μεγάλη αγάπη. H δική μου είναι να διασχίζω τη χώρα. Με το 1-2 μου που στα χέρια μου να συμπεριφέρεται ως 1-2.
Ευχαριστώ όλους όσους μου έχουν μάθει κάτι και όλους όσους χάρηκαν για την πτήση μου.
http://www.sky.gr/modules.php?name=leon ... ghtID=3980
