Σήμερα μας πήγαν στην απογείωση του St. Leu στα 800 μ. (έχει και στα 1500). Το πρώτο πράγμα που μας εντυπωσίασε ήταν η απογείωση η ίδια. Όπως φαίνεται και στην επισυναπτόμενη φώτο το παραπέντε στο νησί αυτό το έχουν πάρει πολύ σοβαρά. Έχω πάρει κανα δυο ιδέες για τάπητες

.
Από μετεωρολογικής άποψης, πιο ασθενείς συνθήκες άπό χθές με βάση στα 1300 μ. περίπου. Ο Άλεξ προσγειώθηκε πριν το 3ο πυλώνα και ο Δημήτρης το πάλεψε μέχρι το 2ο. Οι υπόλοιποι παραλιακή πτησούλα με μη παραλιακά θερμικά

και προσγείωση στο κέντρο του αγώνα δίπλα στη θάλασσα.
Γενικά μετά τις αρχικες δυσκολίες στο ταξίδι και πράγματα που αντιμετωπίσαμε για να έχουμε να γελάμε και να διηγούμαστε στα εγγόνια μας τα πράγματα καλυτέρεψαν μέρα με την ημέρα και πλέον όλα είναι καλά. Δεν αρρώστησε κανείς άλλος μέχρι τώρα και αύριο θα πάμε με πιο αγωνιστική διάθεση.
Πάντως η χθεσινή πτήση (πρώτο τασκ) ήταν η πιο κουνιστή της ζωής μου, τόσα μαζεμένα κλεισίματα σε μια πτήση δεν έχω ξαναφάει

(πιλότος παραλίας γαρ). Τη παραλία τη βλέπαμε αλλά δεν μπορούσαμε να φτάσουμε. Μετά την απογείωση προσπαθούμαμε να φτάσουμε το σημείο που έβγαιναν τα θερμικά. Αυτό ήταν ένα πολύ μακρύ σκάλοπάτι στο βουνό ύψους 500 μ. κάθετο. Μέχρι να φτάσουμε εκεί όμως τρώγαμε όλους τους ρότορες που δημιουργούσε ο αέρας (που είχε και ένταση και μεταβλητές κατευθύνσεις) όταν χτύπαγε πάνω του. Ίσα ισα το περάσαμε (είχε και μια σειρά πυλώνες υπερυψηλής). σουπερ εμπειρία.
Πάντως σήμερα ψωνίσαμε πολύ ωραία μπλουζάκια. Αύριο η συνέχεια
επιγραμματικά
- απιστευτη κίνηση κατα τόπους (η παραλιάκη σάββατο βράδυ είναι αστείο)
- ο ήλιος καίει τρελλά
- πανέμορφο και καταπράσινο νησί
- έναν φραπέ ρε παιδιά....

Δέν έχετε τα κατάλληλα δικαιώματα να δείτε τα αρχεία σε αυτή τη δημοσίευση.