Συζητήσεις

[condor]

Είναι το παραπέντε επικίνδυνο? Πιστεύουμε εμείς που πετάμε με «ένα κομμάτι ύφασμα» πάνω από το κεφάλι μας ότι, μπορεί και σε εμάς να συμβεί κάποιο ατύχημα ? Γνωρίζουμε τις πιθανότητες που υπάρχουν, με τον τρόπο που πετάμε και τα ρίσκα που παίρνουμε, για να εμπλακούμε σε δυσάρεστες καταστάσεις ? Αξίζει τον κόπο να ταλαιπωρηθούμε αρκετά εμείς και το περιβάλλον μας γι αυτό που απολαμβάνουμε ?
Νομίζω ότι αν απαντάμε καταφατικά σε αυτές τις ερωτήσεις δεν κινδυνεύουμε.
Ασχολούμαστε με ένα σπορ που μας δίνει πολλά, μας γεμίζει και μας ενθουσιάζει. Όπως σωστά έχει ειπωθεί είμαστε πολύ τυχεροί που μπορούμε εύκολα να κάνουμε πράξη αυτό που επί σειρά ετών γενιές ολόκληρες είχαν ονειρευτεί, είχαν προσπαθήσει, είχαν πληρώσει το τίμημα μα ποτέ δεν τα κατάφεραν να πετάξουν.
Πρέπει όμως με πολύ σύνεση να αποφασίζουμε πώς πετάμε κάθε φορά (τοποθεσία, καιρός, εξοπλισμός, γνώσεις-δυνατότητες, είδος πτήσεις κ.α.) και πόσα ρίσκα είμαστε διατεθειμένοι να πάρουμε.
Υπάρχουν πολύ διαφορετικοί λόγοι που πετάει ο καθένας μας και αυτό μεταφράζεται σε διαφορετικούς τρόπους πετάγματός (έχω δει την ίδια στιγμή σε απογείωση με ένταση, άλλος να προβληματίζεται, άλλος να καταευχαριστιέται και άλλος να κάνει στροφή επιτόπου και να φεύγει) αρκεί να είναι συνειδητή επιλογή του καθενός μας ο δικός του τρόπος.

NO RISC NO FUN
MORE RISC MORE FUN
EXTREME RISC NEVER FUN



Σε περίπτωση που δεν τα έχετε δεί, δείτε τα, αξίζουν !

http://www.youtube.com/watch?v=wXG2EaUvupU
http://www.youtube.com/watch?v=d-B8lfHv ... re=related

[adreas]

Νομίζω ότι αν απαντάμε καταφατικά σε αυτές τις ερωτήσεις δεν κινδυνεύουμε.

Από που κι ως που Είμαι σίγουρος ότι τα νεκροταφεία είναι γεμάτα (και) από πιλότους που απάντησαν καταφατικά σε αυτές τις ερωτήσεις. Σκοτώθηκαν ακίνδυνα?

Και μια και μιλάμε για προβληματισμό, με προβληματίζει το ότι τα ακροαδιδυμάκια (ΗΠΑ) στο βίντεο ξέρουνε να κάνουνε μαγικά με τα πανιά τους αλλά δε δείχνουν να γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ "their" και "there".

[condor]

Το διατυπώνω καλύτερα:

Είναι το παραπέντε επικίνδυνο? ΝΑΙ
Πιστεύουμε ... ότι, μπορεί και σε εμάς να συμβεί κάποιο ατύχημα ? ΝΑΙ
Γνωρίζουμε τις πιθανότητες που υπάρχουν... για να εμπλακούμε σε δυσάρεστες καταστάσεις ? ΝΑΙ
Αξίζει τον κόπο να ταλαιπωρηθούμε ... γι αυτό που απολαμβάνουμε ? ΝΑΙ

Έχω την εντύπωση ότι κάποιος που πετάει παρα5 και έχει αυτά στο μυαλό του κινδυνεύει λιγότερο να του συμβεί ατύχημα ή τουλάχιστον όταν του συμβεί δεν θα παραπονεθεί. (Σε γενικές γραμμές νομίζω ότι καλά θα ήταν να είμαστε προετοιμασμένοι). Τι λέτε ?

[vagos]

Το διατυπώνω καλύτερα:

Είναι το παραπέντε επικίνδυνο? ΝΑΙ
Πιστεύουμε ... ότι, μπορεί και σε εμάς να συμβεί κάποιο ατύχημα ? ΝΑΙ
Γνωρίζουμε τις πιθανότητες που υπάρχουν... για να εμπλακούμε σε δυσάρεστες καταστάσεις ? ΝΑΙ
Αξίζει τον κόπο να ταλαιπωρηθούμε ... γι αυτό που απολαμβάνουμε ? ΝΑΙ

Έχω την εντύπωση ότι κάποιος που πετάει παρα5 και έχει αυτά στο μυαλό του κινδυνεύει λιγότερο να του συμβεί ατύχημα ή τουλάχιστον όταν του συμβεί δεν θα παραπονεθεί. (Σε γενικές γραμμές νομίζω ότι καλά θα ήταν να είμαστε προετοιμασμένοι). Τι λέτε ?

καποια μερα θα πεθανω,,,,,,,,,,να αρχισω να προετοιμαζομαι απο τωρα λες?

Δεν ξερεις ποτε,,,,, μην μας βρει και ανοργανωτους το κακο !!!!


γιατι τετοια απαισιοδοξια ρε φιλαρακι?

[dimitrisky1]

Εμενα αυτο που με προβληματιζει ειναι οτι τελικα σε ολα πρεπει να παθεις για να μαθεις. Και φυσικα μαθαινουμε απο τα λαθη αλλων, αλλα δεν μαθαινουμε το ιδιο καλα για να μη πω καθολου σε σχεση με τι θα μαθαιναμε απο το δικο μας το λαθος... Μου φαινεται οτι τα ανθρωπινα λαθη εχουν βελτιωσει αεροπλανα πτερυγες κτλ αλλα δεν νομιζω οτι εχουν βελτιωσει και τους ανθρωπους. Αυτοι απλως εχουν την πολυτελεια να πετουν το συγχρονο, το διορθωμενο, το αεροδυναμικο το, ασφαλεστερο. Δυστυχως μερικοι εχουν το ταλεντο να παθαινουν και να μη μαθαινουν, και αλλοι να την παθαινουν χοντρα...
Το μεγαλυτερο ποσοστο των ανθρωπων εχει την πτηση σαν αδιανοητη σαν απαγορευτικη. Εμεις γευτηκαμε την γλυκα και δυσκολα ξεφευγουμε απο την αναγκη να την γευτουμε ξανα και ξανα.Γουσταρουμε να πεταμε. Το ερωτημα ειναι αν γουσταρουμε τα ακροβατικα και τους δυνατους καιρους, εκει που η γραφικη παρασταση του κινδυνου ειναι σαφεστατα αλλη. Οσο πιο πολυ χρονο αφιερωσουμε τοσο πιο πολυ θα διψαμε για κατι παραπανω, για ενα γρηγοροτερο φτερο, για μια πιο απολαυστικη πτηση . Και τελικα ναι αυτος που δοκιμαζει, ειναι ο χαρακτηρας ανθρωπου που του αξιζει να πεταει μπορει να το πληρωσει ομως με τη ζωη του. Αμα δεν δοκιμαζεις δεν μαθαινεις μενεις στασιμος, σε ληθαργο παλι επικινδυνο για τη ζωη σου. Βραζω αυτη τη στιγμη για ΕΣ ΑΗ ΒΙ, δεν μπορω αλλο την στασιμοτητα

[agrodoc]

Πολύ καλό το θέμα του post και δεν πιστεύω ότι δείχνει απαισιοδοξία.

Και έγω έχω κάνει στον εαυτό μου την ερώτηση : "Αν πάθαινα ατύχημα και χτυπούσα, θα συνέχιζα το parapente? Σημαίνει για εμένα τόσα πολλά? Αξίζει να πετάς, έναντι του ρίσκου που πάντα υπάρχει να χτυπήσεις?" ΑΞΙΖΕΙ?
Αυτό που θέλει να πει ο Condor πιστεύω είναι, ότι όσοι ασχολούμαστε με αυτό το άθλημα πρέπει να το κάνουμε συνειδητά.Και εννοώ να συνειδητοποιούμε ότι το άθλημα ενέχει στη φύση του τον κίνδυνο. Προσωπικά δεν έχω άγνοια κινδύνου, ενώ έχω δει άλλους που το έχουν "ίσωμα" και κατά την άποψή μου δεν θα έπρεπε να πετάνε. Απλά δεν κάνουν για το άθλημα γιατί ασυναίσθητα εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο και μάλιστα δεν βελτιώνονται ως προς την επίγνωση του κινδύνου.

Ενισχύω την άποψη του topic λέγοντας πως ΟΛΟΙ όσους γνωρίζω, είχαν ατύχημα με το parapente που ευτυχώς τις περισσότερες φορές δεν προκάλεσε τραυματισμό, όμως κάλιστα τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Αναρωτηθείτε εσείς οι ίδιοι που διαβάζετε αυτό το θέμα, αν κινδυνεύσατε ποτέ να χτυπήσετε ή αν βρεθήκατε σε κατάσταση που θα μπορούσε να εξελιχθεί και άσχημα. Αν υπάρχει έστω και ένας που δεν είχε ούτε ένα συμβάν, ας το αναφέρει εδώ. Όχι για να τον πούμε πιλοτάρα, αλλά για να δούμε αν υφίσταται τέτοιο πράγμα στο αλεξίπτωτο πλαγιάς!

Δεν τα γράφω αυτά ούτε από απαισιοδοξία, ούτε για να σπείρω φόβο. Για 'μένα η ερώτηση αν αξίζει, έχει απαντηθεί. Η ελευθερία χρειάζεται θάρρος, όπως και το να "κυνηγάς" τα όνειρά σου. Όμως επίσης χρειάζεται και ΣΕΒΑΣΜΟ, πρώτα απ'όλα προς τον εαυτό σου. Γιατί αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, πως θα σεβαστείς την ελευθερία σου?

Ξανασεβάστηκα το αλεξίπτωτο πλαγιάς και τη δύναμη της φύσης, την 3η Ιουλίου 2007 όταν έπεσα με stall στο Κάθισμα της Λευκάδας μετά μιας ώρας δυναμικό, με υπέροχες φωτογραφίες, από μια δυνατή φούσκα και λάθος δικό μου χειρισμό (πολλά φρένα). Έσκασα στην πλαγιά που θεωρούσα την πιο ασφαλή απ'όλες (λόγω δυναμικού και βλάστησης) από 30 μέτρα ύψος, ευτυχώς μέσα στα 2μετρα πουρνάρια με κατεύθυνση κώλο-πλάτη και την έβγαλα "καθαρή" με λίγες γρατσουνιές στο δεξί χέρι και πόδι. Η επόμενη πτήση μου (αναγκαστικά λόγω εργασίας) ήταν στον αγώνα στον Εμπεσό τον Σεπτέμβριο, με το καινούριο μου 2άρι και ήταν η καλύτερη και μεγαλύτερη πτήση που έχω κάνει εκεί!

Τα θέματα ασφάλειας έχουν αναφερθεί σε διάφορα άλλα σημεία.
Για εμένα η ιστορία είναι η εξής : "Δείξε στο άθλημα τον σεβασμό που του ταιριάζει. Μέχρι να αυξηθεί η εμπειρία και η γνώση σου, μην ξεψαρώνεις. Αλλά ακόμη και τότε σεβάσου τον αέρα. Μην επιτρέπεις στην επιθυμία σου για να πετάξεις, να αναλάβει τον έλεγχο, ιδιαίτερα αν είσαι νέος πιλότος. Και μην κατηγορείς το άθλημα για λάθος δικές σου αποφάσεις - το αλεξίπτωτο δεν σκέφτεται. Να πετάς όταν έχεις καλή ψυχολογία. Αυτοπεποίθηση, αλλά όχι εγωισμός. Επιθετικότητα ελεγχόμενη στην πτήση. Επίγειες όταν έχεις ευκαιρεία. Μην απορροφιέσαι πολύ από την μαγεία της πτήσης για να προσέχεις σημάδια στις αλλαγές του αέρα, κλπ κλπ κλπ"

Ο κίνδυνος που ενέχεται στην ελεύθερη φύση του αθλήματός μας, έχει καταγραφεί από παλιά στον μύθο του Ίκαρου. Σε εμάς τους σύχρονους απογόνους του, απομένει να διδαχθούμε από αυτόν και να φερθούμε πιο συνετά από εκείνον τιμώντας την μνήμη του και το δίδαγμά του.

Καλές και ασφαλείς πτήσεις την άνοιξη που δεν λέει να στρώσει!

[adreas]

...ή τουλάχιστον όταν του συμβεί δεν θα παραπονεθεί.

Αυτό μάλιστα, σήμερα που ότι και να γίνει πάντα κάτι εξωτερικό μας φταίει είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε να παραδεχόμαστε πότε κάνουμε μαλακία. Πολύ καλύτερα από μένα τα λένε οι G.W. Meadows και Aaron Swepston εδώ.

Βραζω αυτη τη στιγμη για ΕΣ ΑΗ ΒΙ, δεν μπορω αλλο την στασιμοτητα

Εμ, όταν τα είχες όλα στα πόδια σου έκανες το δύσκολο. Άντε τσακίσου μπες σ΄ενα αερόπλανο κι έλα απο δω μεριά γιατί εχουμε και (να ρεζιλευτούμε σε) αγώνες. Έκανα ένα μίνι SIV προχτές όταν έφυγα από τη χαμηλή της Δεσφίνας σε ασθενές ΒΔ gust frontάκι (μας το ΄σκασε στη μούρη μια βροχή στη Βουνιχώρα και Αγ. Ευθυμία). Αυτές οι περίεργες ασταθείς μέρες είναι ένα συνεχές SIV.

[vagos]

Πολύ καλό το θέμα του post και δεν πιστεύω ότι δείχνει απαισιοδοξία.

Και έγω έχω κάνει στον εαυτό μου την ερώτηση : "Αν πάθαινα ατύχημα και χτυπούσα, θα συνέχιζα το parapente? Σημαίνει για εμένα τόσα πολλά? Αξίζει να πετάς, έναντι του ρίσκου που πάντα υπάρχει να χτυπήσεις?" ΑΞΙΖΕΙ?
Αυτό που θέλει να πει ο Condor πιστεύω είναι, ότι όσοι ασχολούμαστε με αυτό το άθλημα πρέπει να το κάνουμε συνειδητά.Και εννοώ να συνειδητοποιούμε ότι το άθλημα ενέχει στη φύση του τον κίνδυνο. Προσωπικά δεν έχω άγνοια κινδύνου, ενώ έχω δει άλλους που το έχουν "ίσωμα" και κατά την άποψή μου δεν θα έπρεπε να πετάνε. Απλά δεν κάνουν για το άθλημα γιατί ασυναίσθητα εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο και μάλιστα δεν βελτιώνονται ως προς την επίγνωση του κινδύνου.

Ενισχύω την άποψη του topic λέγοντας πως ΟΛΟΙ όσους γνωρίζω, είχαν ατύχημα με το parapente που ευτυχώς τις περισσότερες φορές δεν προκάλεσε τραυματισμό, όμως κάλιστα τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά. Αναρωτηθείτε εσείς οι ίδιοι που διαβάζετε αυτό το θέμα, αν κινδυνεύσατε ποτέ να χτυπήσετε ή αν βρεθήκατε σε κατάσταση που θα μπορούσε να εξελιχθεί και άσχημα. Αν υπάρχει έστω και ένας που δεν είχε ούτε ένα συμβάν, ας το αναφέρει εδώ. Όχι για να τον πούμε πιλοτάρα, αλλά για να δούμε αν υφίσταται τέτοιο πράγμα στο αλεξίπτωτο πλαγιάς!

Δεν τα γράφω αυτά ούτε από απαισιοδοξία, ούτε για να σπείρω φόβο. Για 'μένα η ερώτηση αν αξίζει, έχει απαντηθεί. Η ελευθερία χρειάζεται θάρρος, όπως και το να "κυνηγάς" τα όνειρά σου. Όμως επίσης χρειάζεται και ΣΕΒΑΣΜΟ, πρώτα απ'όλα προς τον εαυτό σου. Γιατί αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου, πως θα σεβαστείς την ελευθερία σου?

Ξανασεβάστηκα το αλεξίπτωτο πλαγιάς και τη δύναμη της φύσης, την 3η Ιουλίου 2007 όταν έπεσα με stall στο Κάθισμα της Λευκάδας μετά μιας ώρας δυναμικό, με υπέροχες φωτογραφίες, από μια δυνατή φούσκα και λάθος δικό μου χειρισμό (πολλά φρένα). Έσκασα στην πλαγιά που θεωρούσα την πιο ασφαλή απ'όλες (λόγω δυναμικού και βλάστησης) από 30 μέτρα ύψος, ευτυχώς μέσα στα 2μετρα πουρνάρια με κατεύθυνση κώλο-πλάτη και την έβγαλα "καθαρή" με λίγες γρατσουνιές στο δεξί χέρι και πόδι. Η επόμενη πτήση μου (αναγκαστικά λόγω εργασίας) ήταν στον αγώνα στον Εμπεσό τον Σεπτέμβριο, με το καινούριο μου 2άρι και ήταν η καλύτερη και μεγαλύτερη πτήση που έχω κάνει εκεί!

Τα θέματα ασφάλειας έχουν αναφερθεί σε διάφορα άλλα σημεία.
Για εμένα η ιστορία είναι η εξής : "Δείξε στο άθλημα τον σεβασμό που του ταιριάζει. Μέχρι να αυξηθεί η εμπειρία και η γνώση σου, μην ξεψαρώνεις. Αλλά ακόμη και τότε σεβάσου τον αέρα. Μην επιτρέπεις στην επιθυμία σου για να πετάξεις, να αναλάβει τον έλεγχο, ιδιαίτερα αν είσαι νέος πιλότος. Και μην κατηγορείς το άθλημα για λάθος δικές σου αποφάσεις - το αλεξίπτωτο δεν σκέφτεται. Να πετάς όταν έχεις καλή ψυχολογία. Αυτοπεποίθηση, αλλά όχι εγωισμός. Επιθετικότητα ελεγχόμενη στην πτήση. Επίγειες όταν έχεις ευκαιρεία. Μην απορροφιέσαι πολύ από την μαγεία της πτήσης για να προσέχεις σημάδια στις αλλαγές του αέρα, κλπ κλπ κλπ"

Ο κίνδυνος που ενέχεται στην ελεύθερη φύση του αθλήματός μας, έχει καταγραφεί από παλιά στον μύθο του Ίκαρου. Σε εμάς τους σύχρονους απογόνους του, απομένει να διδαχθούμε από αυτόν και να φερθούμε πιο συνετά από εκείνον τιμώντας την μνήμη του και το δίδαγμά του.

Καλές και ασφαλείς πτήσεις την άνοιξη που δεν λέει να στρώσει!

Να εισαι σιγουρος οτι δεν αμφιβαλω καθολου οτι το Π5 ειναι extreme sport,,,,,,,,,,,,,
επισης να εισαι σιγουρος οτι δεν θελω να το παιξω πιλοταρας γιατι ηδη εχω ενα "πολυ" καλο χωραφι στην προσγειωση του Αnnecy ( με θεα μια "πολυ" ωραια λιμνη μαλιστα ) και κατα περιοδους εχω διαπραγματευτει καμποσα ακομα αγροτεμαχια........
αλλα εξακολουθω να πιστευω οτι στα παραπανω post (του condor περισοτερο) υπαρχει απαισιοδοξια !
Ναι, συμφωνω οτι με το Π5 σε ολους εχει συμβει κατι δυνατο και εντονο ( ατυχημα αν θελεις , η περιΠΤΩΣΗ που κατα τυχη δεν ηταν ατυχημα )

αλλα το ιδιο εχει συμβει και σε ολους που οδηγουν καθημερινα μηχανη η ακομα και αυτοκινητο (ειδικα μεσα στην Αθηνα ) .

Για να το θεσω πιο απλα, οδηγοντας αυτοκινητο η μηχανη σιγουρα ολοι εχουν εμπλακει σε ατυχημα (και αν δεν υπηρξε τραυματισμος εχουν διαπραγματευτει και αυτοι αλλα τοσα οικοπεδα ),,,,ποιος απο μας ειναι σιγουρος οτι δεν θα ξανατρακαρει μεχρι να κλεισει την καριερα του ως οδηγος ?????? Καθημερινα οδηγας με το σκεπτικο οτι θα σου ξανασυμβει καιποιο τροχαιο στο μελλον ?
Επισης οδηγωντας στους δρομους , ακομα και αν εσυ σεβεσαι τον εαυτο σου και αυτους που μεταφερεις , σκεψου οτι μπορει να μην σε σεβεται αυτος που ειναι στο αντιθετο ρευμα του δρομου και ερχεται καταπανω σου .Κατι που συμβαινει παρα πολυ σπανια στο Π5 , το κεφαλι σου αν θες το τρως εσυ και μονος σου (εξαιρουνται τα διθεσια ) !!!

Για να ανοιξω μια αλλη παραγραφο , θεωρω οτι επικινδυνος ειναι και ο πιλοτος που πεταει με φοβιες και υπερτατη ανασφαλεια-απαισιοδοξια . Αυτος ο πιλοτος σε οτι εντονο και αν του συμβει κατα την πτηση ειναι σιγουρο οτι θα πανικοβληθει .......και κατα 70% θα ειναι λανθασμενη οποιδηποτε αποφαση η κινηση , παρει η κανει μετα !

[cleo]

Δεν μπορώ να κρίνω αν ο condor είναι όντως απαισιόδοξος, όσοι τον ξέρουν προσωπικά μπορούν να κρίνουν καλύτερα. (αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας). Επίσης θεωρώ ότι δεν είναι σωστό να πετάμε με γνώμονα το αν είμαστε τυχεροί ή έξυπνοι ή οτιδήποτε μας χαρακτηρίζει.

Ταπεινή γνώμη μου είναι ότι αυτό που χρειάζεται πάνω απ' όλα είναι η γνώση και πρακτική εξάσκηση.

Όποιες και να είναι οι ικανότητες, δυνατότητες και πτητική συμπεριφορά ή στυλ του καθενός, αν είσαι σε θέση να αναγνωρίζεις από πριν τον κίνδυνο ή την κακοτοπιά και ξέρεις πώς να αντιδράσεις και έχεις εξασκηθεί πάνω σε αυτό, ακόμα και σε περίπτωση πανικού, όλα γίνονται σχεδόν αυτόματα. Ως γνωστόν τα "αγαθά κόποις κτώνται". (Δεν έρχονται από μόνα τους, έστω κι αν είσαι έξυπνος ή τυχερός ή αισιόδοξος).

Ακόμα και αν πετάς χαλαρά και χωρίς να σε ενδιαφέρουν οι αγώνες ή τα ακροβατικά, όταν έχεις τη γνώση και μπορείς να την χρησιμοποιήσεις κιόλας, νομίζω ότι δεν πρέπει να φοβάσαι (και άλλο ένα θέμα για προβληματισμό είναι ότι υπάρχει φόβος εποικοδομητικός και φόβος ανασταλτικός). Βάλε τα όριά σου κι αν σε ενδιαφέρει το άθλημα ή χόμπυ και θέλεις να βελτιώνεσαι, ξεπέρασέ τα, εκ του ασφαλούς κάθε φορά.

Κι αν οι ρυθμοί σου είναι διαφορετικοί από όλων των άλλων, δικοί σου είναι, να τους χαίρεσαι και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή, γιατί αν το θέμα σου με το παραπέντε δεν είναι επαγγελματικό - οικονομικό (δηλ. δεν κερδίζεις λεφτά από αυτό), να το κάνεις όπως σε ευχαριστεί καλύτερα, γιατί (πάλι νομίζω) ότι αφορά αυτό ακριβώς: την ευχαρίστηση. Τώρα αν ο βαθμός ευχαρίστησης διαφέρει από πιλότο σε πιλότο και πάλι ΟΚ. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και δεν σκεφτόμαστε το ίδιο, άρα δεν αντιδρούμε το ίδιο και δεν πετάμε το ίδιο, γι' αυτό είμαστε ωραίοι, γιατί είμαστε διαφορετικοί.

αρκετά με τους προβληματισμούς... πότε θα πετάξουμε που δε θέλει ο καιρός???

[GiotaR]

Γειά και απο εμένα
Ούτε εγώ είδα απαισιοδοξία στο post του condor- συμφωνώ με τον agrodog. Και η φράση - κλειδί κατά την γνώμη μου είναι

...αρκεί να είναι συνειδητή επιλογή του καθενός μας ο δικός του τρόπος.

Αυτή η χιλιοειπωμένη "συνειδητή επίλογή" που όλοι μας καθημερινά διαφημίζουμε οτι την έχουμε, υποστηρίζοντας οτι είμαστε ελέυθερα άτομα και μόνο έτσι λειτουργούμε στις σχέσεις μας και στην ζωή μας,είναι συχνά μια μεγάλη πλάνη, καθώς μπαινοντας πραγματικά σε διαδικασίες αυτοπαρατήρησης και αυτογνωσίας -αυτό "διάβασα" εγώ στον προβληματισμό του condor-ανακαλύπτουμε πόσο πολύ αυτές οι..ελέυθερες επιλογές είναι ετεροκαθορισμένες, και μας "σερβίρονται" μεταμφιεσμένες.

Ο βαθμός συνειδητοποίησης λοιπόν έχει μεγάλες διακυμάνσεις στον καθένα μας και θέλει πολύ δουλειά με τον εαυτό μας και αυτοανάλυση, συνεχή αναστοχασμό κάθε πράξης μας, για να έχουμε συνείδηση του τι κάνουμε και για πιο λόγο. Κάθε κίνητρο και κάθε τρόπος (γιατί και πώς πετάω) είναι αποδεκτός, αρκεί αυτός που το κάνει να ξέρει και το γιατί. Συχνά οι άλλοι βλέπουν πράγματα για μας που εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε γιατί δεν παίρνουμε την απαραίτητη απόσταση για να ...ζουμάρουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, να τον δούμε ΚΑΙ με τα μάτια ενός άλλου. Το να ζητάμε λοιπόν απο τους άλλους την κριτική τους, να ακούμε την γνώμη τους και να κάνουμε και αυτοκριτική, είναι ένας ασφαλής δρόμος που διαφυλλάσσει την ψυχική μας υγεία αλλά και την σωματική μας ακεραιότητα, αφού θέλουμε να είμαστε σκεπτόμενοι και συνειδητοποιημένοι πιλότοι που στέκονται όρθιοι και χαμογελάνε μετά απο κάθε πτήση


GiotaR

[antonism]

Αν κάποιος (λέμε τώρα ...) πετάει για «ιατρικούς λόγους» ικανοποίησης ενός αρχέγονου ενστίκτου, δεν συνειδητοποιεί, ή τουλάχιστον δε μπορεί να εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τους λόγους που τον ωθούν στην ελεύθερη πτήση και δεν είναι στο παραμικρό προετοιμασμένος για τον κακιά ώρα, αλλά «σέρνεται» από την επιθυμία να βρεθεί στον αέρα, μάλλον δεν έχει πολλές ελπίδες επιβίωσης εεε....;;;
Η ερώτηση είναι φυσικά εντελώς υποθετική.

[GiotaR]

Αν κάποιος (λέμε τώρα ...) πετάει για «ιατρικούς λόγους» ικανοποίησης ενός αρχέγονου ενστίκτου, δεν συνειδητοποιεί, ή τουλάχιστον δε μπορεί να εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τους λόγους που τον ωθούν στην ελεύθερη πτήση και δεν είναι στο παραμικρό προετοιμασμένος για τον κακιά ώρα, αλλά «σέρνεται» από την επιθυμία να βρεθεί στον αέρα, μάλλον δεν έχει πολλές ελπίδες επιβίωσης εεε....;;;
Η ερώτηση είναι φυσικά εντελώς υποθετική.

Άν κάποιος εντόπισε το κίνητρο-ενστικτο- το ονόμασε κιόλας- αρχέγονο- μια χαρά ξέρει γιατί πετάει!
Ας μην απελπίζεται γιατί... το ίδιο αρχέγονο είναι και το ένστικτο της επιβίωσης...

GiotaR

[vagos]

Γεια και παλιιιιιι........

Πρωτα απο ολα να εξηγησω οτι δεν θεωρω γενικα τον Condor απαισιοδοξο (δεν το ξερω κιολας το παλικαρι), αλλα το συγκεκριμενο post του.
Ειμαι σιγουρος οτι κατα περιοδους ολοι εχουμε περασει καποια φαση που να σπαμε το κεφαλι μας λιγο παραπανω και πιστευω οτι αλλοτε αυτο λειτουργει θετικα και αλλοτε αρνητικα.
Αντιθετως μαλλιστα, βγαζω το καπελο σε οποιονδοιποτε εχει το θαρρος να εκφραζει δημοσια την γνωμη, τον προβληματισμο και τα συμπερασματα του !

Συμφωνω απολυτα με τα περισοοτερα που γραψατε (cleo,GTR,agrodog...)
αλλα θελω να το τραβηξω λιγο ακομα ...


""αρκεί να είναι συνειδητή επιλογή του καθενός μας ο δικός του τρόπος.""


Σας ετυχε ποτε το παρακατω ?
Εισαστε για αρκετη ωρα στην απογειωση 4-5 πιλοτοι και δεν απογειωνεται κανεις γιατι κατα τη κριση, αυτων των 4-5 , οι συνθηκες ειναι αρκετα δυσκολες (ισως και επικινδυνες κατα την γνωμη των ιδιων 4-5 πιλοτων παντα...). Καποια στιγμη ερχεται ακομα ενας πιλοτος ο οποιος παρατηρει τον καιρο για 10-15 λεπτα και ετσι απλα ανοιγει το Π5 του και πεταει. Θυμαστε ποσες φορες εγινε αυτο και στο επομενο μισαωρο (διχως να εχει αλλαξει κατι στις καιρικες συνθηκες) εισασταν ολοι στον αερα μετα απο βιαστικη ( που μπορεις ευκολα να κανεις γκαφα....) προετοιμασια ?

Ειστε απολυτα σιγουροι οτι ατομικα εσεις ,και μονο εσεις, αποφασιζετε ποτε ειναι καταληλες οι συνθηκες να πεταξετε και ποτε οχι???
Μηπως , λεω μηπως , η ομαδικη ψυχολογια της πτητικης σας παρεας καθοριζει περισσοτερα απο οσα θα πρεπε ? Και αν ναι,,,,,, εχει ολη αυτη η παρεα το ιδιο πτητικο επιπεδο???



Και μια απορια που εγω προσωπικα δεν εχω καταληξει σε ξεκαθαρη απαντηση ακομα !

Πιο πολλες πιθανοτητες για ατυχημα εχει ο πιλοτος που πεταει καθημερινα και βαζει αμετρητες ωρες πτησης ,,,,,, η ο πιλοτος που πεταει 4-5 φορες τον μηνα ;;;

Παραμετροι :
1. O "practice makes perfect" πιλοτος πεταει καθημερινα ( 2-3 η comp. Π5 ) και γραφει ΠΟΛΛΕΣ ωρες. Αφου πεταει τοσες πολλες ωρες και σε δυνατες συνθηκες , λογικα αυξανονται και οι πιθανοτητες να του συμβει κατι,,,,,(π.χ. να τον τσιμπισει χαμηλα , η ακομα και αμεσως μετα την απογειωση ενα καλο dust devil,,,, κατασταση που οσο "γατος" κι αν ειναι , δυσκολα θα μπορεσει να αντιδρασει ...... )

2. Ο " hobby-tourist" πιλοτος πεταει ΛΙΓΕΣ ωρες (1-2 η 2 Π5) . Αφου πεταει λιγες ωρες , λιγοστευουν και η μαθηματικες πιθανοτητες να του συμβει κατι.........αλλα επιδη δεν ειναι extreme τυπος (υποτιθεται , κατα την προσωπικη μου γνωμη παντα) δεν εχει κανει ποτε wing over-ασυμετρο σπιραλ η ακομα το σημαντικοτερο """SIV""" , σημαινει οτι δεν εχει μαθει να χαληναγωγει την ενεργεια του Π5 , αρα οτι οτιδοιποτε προκυψει και το Π5 παρει κληση μεγαλυτερη των 50-60 μοιρων θα ριξει τουλαχιστον μια πολυ ωραια "ζεμπεκια" απροσδιοριστης διαρκειας.....

Αυτα προς το παρον,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΥΓ : Συγγνωμη για τα ορθογραφικα λαθη

[andread]

Γεια σου ρε Αντώνη!
Για 'ιατρικούς λόγους' ε ? Τι μου θύμισες !!

[GiotaR]

Αυτό που αναφέρει ο vagoς μου έχει τύχει, φυσικά, και έχει απόλυτο δίκιο για την λειτουργία της ψυχολογίας της ομάδας. Αυτό είναι μια άλλη παράμετρος του αθλήματός μας, που επίσης έχει καταλυτικό ρόλο- το νιώθουμε κυρίως στους αγώνες.Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε οτι η ομάδα πρέπει να αναδεικνύει την ιδιαιτερότητα κάθε μέλους της, όχι να την ισοπεδώνει- καταπίνει...γιατί τότε δεν είναι ομάδα...(για μένα).

Στο σκηνικό που περιγράφεις Βαγγέλη, αυτός που έρχεται και πετά, αποσυμφορίζει κατα κάποιο τρόπο την αμφιβολία που είναι ίσως και μη επιστοσύνη στις ικανότητές τους-μπορώ άραγε να πετάξω σε αυτές τις συνθήκες; ή διάβασα σωστά τα σημάδια του καιρού; Αν οι παρόντες δεν έχουν το ίδιο πτητικό επίπεδο με τον νεοφερμένο, μπορούν άνετα- προυποθέτει να σκεφτούν να το κάνουν- να πάνε να ρωτήσουν, να πουν την δική τους εκτίμηση και να ακούσουν και την εκτίμηση ή και τις συμβουλές του άλλου. Δεν υπάρχει περίπτωση μέσα σε ένα σκηνικό επικοινωνίας να μην ωφεληθούν και οι δύο πλευρές και μάλιστα πάρα πολύ.
Οι δυσκολίες ή και ο πιθανός εγωισμός που κρύβεται απο πίσω- να επικοινωνήσουμε με τους άλλους πιλότους στην απογείωση- είναι εμφανής πολλές φορές. Οι παλαιότεροι αλλά και κυρίως οι εκπαιδευτές πρέπει να περνούν στους νέους αυτήν την ομαδικότητα και το "όταν πας στην απογείωση, ρώτα -άκου- κοίτα, γνώρισε τον άλλο" Αν διστάζεις, ή αν νομίζεις οτι είσαι ενοχλητικός ή αδιάκριτος, είναι χασούρα.
Όσον αφορά το θέμα της συνειδητής επιλογής, εγώ είχα στο μυαλό μου την συνείδηση του κινήτρου να ασχοληθώ με το σπόρ. Απο κει και πέρα βρισκόμαστε σε κάθε μας πτήση μπροστα σε δεκάδες επιλογές, να δοκιμάσουμε και να ωθήσουμε όλο και παραπάνω τα όριά μας. Με φόβο αλλά και πάθος, προχωρούμε.

Τώρα για τις πιθανότητες ατύχηματος... Για μένα και οι δύο περιπτώσεις πιλότων που αναφέρει ο vagoς, για διαφορετικούς λόγους: Ο "practice makes perfect" επειδή ξεψαρώνει και χάνει την αίσθηση του φόβου-του θετικού που μας προστατεύει- και και ο " hobby-tourist" πιλοτος επειδή στερείται δεξιοτήτων ή και έχει και παραπανίσιο φόβο που δεν μπορεί να τον διαχειριστεί. Τα θέματα είναι αρκετά σύνθετα και μας παραπέμπουν στο μεγάλο αλλά και αδούλευτο, κομμάτι της ψυχολογίας του αθλήματός μας. Θα ΄λεγα για τον πρώτο πιλότο, να συνεχίσει το practice στην πτήση αλλά και πολύ συνειδητή σκέψη και μετά απο αυτήν- πως πέταξα, τι επιλογές έκανα και γιατί, πως ένιωθα, ερωτήματα στον εαυτό του, δηλ αξιολόγηση και ανατροφοδοτηση. Μην ξεχνάμε οτι ο πιλότος είναι το ενεργό υποκείμενο, με συναίσθημα και προσωπικότητα. Για τον δευτερο πιλότο και τα δύο σε μεγαλύτερο βαθμό.

Θέλει δουλειά και προσοχή γιατί υπάρχει και η συνηθισμένη παγίδα: να διυλύουμε τον κώνωπα ή να υπεραπλουστεύουμε και να τα κάνουμε όλα ίσωμα...- πώς λέει... να καταπίνουμε την καμηλοπάρδαλη...

Το να συζητάμε και να τα λέμε είναι μια διαδικασία που μπορεί να μας οδηγήσει σε απαντήσεις ή και λύσεις.

GiotaR

[cleo]

""αρκεί να είναι συνειδητή επιλογή του καθενός μας ο δικός του τρόπος.""


Σας ετυχε ποτε το παρακατω ?
Εισαστε για αρκετη ωρα στην απογειωση 4-5 πιλοτοι και δεν απογειωνεται κανεις γιατι κατα τη κριση, αυτων των 4-5 , οι συνθηκες ειναι αρκετα δυσκολες (ισως και επικινδυνες κατα την γνωμη των ιδιων 4-5 πιλοτων παντα...). Καποια στιγμη ερχεται ακομα ενας πιλοτος ο οποιος παρατηρει τον καιρο για 10-15 λεπτα και ετσι απλα ανοιγει το Π5 του και πεταει. Θυμαστε ποσες φορες εγινε αυτο και στο επομενο μισαωρο (διχως να εχει αλλαξει κατι στις καιρικες συνθηκες) εισασταν ολοι στον αερα μετα απο βιαστικη ( που μπορεις ευκολα να κανεις γκαφα....) προετοιμασια ?

Ειστε απολυτα σιγουροι οτι ατομικα εσεις ,και μονο εσεις, αποφασιζετε ποτε ειναι καταληλες οι συνθηκες να πεταξετε και ποτε οχι???
Μηπως , λεω μηπως , η ομαδικη ψυχολογια της πτητικης σας παρεας καθοριζει περισσοτερα απο οσα θα πρεπε ? Και αν ναι,,,,,, εχει ολη αυτη η παρεα το ιδιο πτητικο επιπεδο???

Σίγουρα μας επηρρεάζουν στην πτήση τα όσα αναφέρονται εδώ...
Αλλά χρειάζεται προφανώς αυτογνωσία, να ξέρει κανείς πού πατάει (πετάει αν προκειμένω) και πού βρίσκεται και να δρα ως ο εαυτός του, ανεπηρρέαστος από "εξωτερικές συνθήκες" - αλλά πόσο συχνά μπορούμε να μείνουμε ανεπηρέαστοι από την παρέα ή τα άλλα ερεθίσματα γύρω μας; Ούτε το βρίσκω υγιές το να βλέπουμε ότι ΟΚ πετάει ο τάδε, αφού μπορεί αυτός, μπορώ κι εγώ! Τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Και εδώ θα συμφωνήσω με τη GiotaR που έχει ήδη απαντήσει σε αυτό.
Απ' την άλλη δεν είναι κακό να δοκιμάζει κανείς τα όριά του. Μπορεί να ανακαλύψει ταλέντα που δεν τα γνώριζε μέχρι τη στιγμή αυτή

Όσο για το ερώτημα: Πιο πολλες πιθανοτητες για ατυχημα εχει ο πιλοτος που πεταει καθημερινα και βαζει αμετρητες ωρες πτησης ,,,,,, η ο πιλοτος που πεταει 4-5 φορες τον μηνα ;;;

Είναι δύο διαφορετικά πεδία πιθανοτήτων αυτά που άνοιξες. Σε ένα πεδίο ανήκει ο πιλότος Α με διαφορετικές πιθανότητες ατυχήματος, σε άλλο ο πιλότος Β, με τις δικές του πιθανότητες ατυχήματος. Με λίγα λόγια με διαφορετικά πράγματα θα κινδυνεύσουν οι δύο πιλότοι που αναφέρεις.

Αν εγώ πετάω αργά το απόγευμα με το 1-2άκι μου κι εσύ πχ μεσημέρι με το 2-3 είναι ποτέ πιθανό να μου συμβεί ότι και σε εσένα; Απλά είναι διαφορετικού τύπου οι κίνδυνοι που θα μου παρουσιαστούν (όπως επίσης και διαφορετική η συναίσθηση του κινδύνου για τον καθένα - άλλο να έχεις εκπαιδευτεί στα σπιν, άλλο το να τα αντιμετωπίζεις σπάνια) και η συχνότητα του ατυχήματος εξαρτάται από την αντιμετώπιση και την αντίδραση του καθένα από εμάς.

Αυτή είναι η ταπεινή μου γνώμη.

[condor]

If you use good, safe judgement you will enjoy many years of paragliding.
Remember, PLEASURE is the reason for our sport.



o vagos είπε:
(θεωρω οτι επικινδυνος ειναι και ο πιλοτος που πεταει με φοβιες και υπερτατη ανασφαλεια-απαισιοδοξια .)
Κι εγώ συμφωνώ μαζί σου κι επαυξάνω, θεωρώ όμως ότι (αν πάμε στο άλλο άκρο) και ο πιλότος που πετάει χωρίς κανένα φόβο και υπέρτατη ψευδαίσθηση ασφάλειας – αισιοδοξίας είναι και αυτός επικίνδυνος. Εδώ στην Κρήτη λέμε: «απού φοβάται, δε φοβάται.» δηλ αυτός που προσέχει δεν κινδυνεύει.
Άλλωστε (Φόβος = σεβασμός) π.χ Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα = η γυναίκα να σέβεται – να υπολογίζει τον άνδρα της.
Σε καμία περίπτωση δεν πετάω με φοβία και το σκεπτικό ότι από στιγμή σε στιγμή θα πάθω ατύχημα, αλλά πετάω γνωρίζοντας ότι παραβιάζοντας ένα ή περισσότερους βασικούς κανόνες ασφαλείας του παρα5, ταυτοχρόνως, τότε ... πρέπει να αποδεχτώ το οποιοδήποτε αρνητικό αποτέλεσμα των ενεργειών μου, άμεσα!
Σε αντίθεση με τον χώρο των αυτοκινήτων (η διαφορά στο να πάθω ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο πηγαίνοντας στην δουλειά μου με το να πάθω ένα ατύχημα στο χόμπι μου, είναι και αυτό ένα θέμα), που μπορεί π.χ. 1)να έχεις πιει κανένα δύο ποτηράκια, 2)να έχεις υπερβεί λίγο και το όριο ταχύτητας, 3)να πατάς και την διπλή διαχωριστική λωρίδα σε προσπέραση και 4) να «κολλάς» στο προπορευόμενο όχημα, συγχρόνως όλα αυτά και να μην παθαίνεις τίποτα, ούτε να κινδυνεύεις και να το έχεις κάνει πολλές φορές αυτό. Στον χώρο μας όμως οι κανόνες διαφέρουν στο ότι δεν είναι ελαστικοί. Μιλάω και από προσωπική πείρα, μπορείτε όμως κι εσείς (όχι οι νέοι) να το δοκιμάσετε, να φύγετε π.χ. με 30-35-40 χλμ/ωρα αέρα ή με λιγότερη ένταση αλλά εντελώς πλάγιο ή ακόμα καλύτερα με πολύ λιγότερη αλλά ούριο και θα διαπιστώσετε ότι οι κανόνες ασφαλείας δεν είναι ελαστικοί στο ελάχιστο!
(Ένα άλλο παράδειγμα: επειδή υπάρχει στην απογείωση κάποιο άτομο/μα που με ενδιαφέρουν ή κάποια κάμερα που γράφει, κάνω με το πανί μου «πράγματα» που δεν θα τα έκανα αν ήμουν μόνος μου στο βουνό.)
Αυτό θέλω να πω, εγώ παλαιότερα έπαιρνα παραπάνω ρίσκο ( και είχα βρεθεί «άθελά μου» σε καταστάσεις πού «έλπιζα» να τα καταφέρω), τώρα όμως άλλαξα νοοτροπία με γνώμονα και τις οικογενειακές μου υποχρεώσεις, (έχω τρία μεγάλα παιδιά) και πλέον είμαι προετοιμασμένος για να ΜΗΝ μου συμβεί το ατύχημα, δηλαδή τώρα προσέχω ΠΡΙΝ να κάνω κάποια ενέργεια.

ΠΡΟΣΟΧΗ:

NO RISC NO FUN
MORE RISC MORE FUN
EXTREME RISC NEVER FUN



Υ.Γ. Να με συγχωρείτε που χρησιμοποιώ για παράδειγμα την πείρα μου γιατί γνωρίζω ότι ΟΛΟΙ που μιλήσατε σε αυτό το θέμα έχετε πολύ μεγαλύτερη πείρα από εμένα. Δεν λέω τα παραπάνω για να «φωτίσω», αλλά για να ωφεληθώ κι εγώ από τα σχόλιά σας.

[adreas]

Ναι 'σαι καλά ρε condor που κεντρίζεις το ενδιαφέρον του φόρουμ επειδή μας έχει βαρέσει όλους ο κωλόκαιρος κατακέφαλα.

Άλλωστε (Φόβος = σεβασμός) π.χ Η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα = η γυναίκα να σέβεται – να υπολογίζει τον άνδρα της.

Καλά ρε καθάρματα, το ξέρατε κι οι υπόλοιποι αυτό και δε μιλάτε? Τόσο καιρό δέρνω τη γυναίκα μου για να με φοβάται αλλά αυτή δε μασάει και μ' έχει ρημάξει στις κατραπακιές. Ρε να πάρει, τζάμπα έχω φάει τόσο ξύλο.

Μιλάω και από προσωπική πείρα, μπορείτε όμως κι εσείς (όχι οι νέοι) να το δοκιμάσετε, να φύγετε π.χ. με 30-35-40 χλμ/ωρα αέρα ή με λιγότερη ένταση αλλά εντελώς πλάγιο ή ακόμα καλύτερα με πολύ λιγότερη αλλά ούριο και θα διαπιστώσετε ότι οι κανόνες ασφαλείας δεν είναι ελαστικοί στο ελάχιστο!

Εδώ θα διαφωνήσω πάλι. Νομίζω ότι οι κανόνες είναι ελαστικοί μέχρι αηδίας. Εάν δεν ήταν το βουνό θα είχε το πολύ 5 αρτιμελείς πελότους και σίγουρα ούτε εγώ ούτε και οι περισσότεροι που ξέρω θα ήταν ανάμεσά τους. Επίσης, πολλοί έχουν βρεθεί σε καταστάσεις που θα έπρεπε να τους κάνουν οδοντόπαστα, τους λυπήθηκε ο Αίολος και προσγειωθήκανε σώοι κι αβλαβείς. Άλλες φορές όμως σε συνθήκες τελείως νορμάλ, πτήσεις που άρχισαν τελείως νορμάλ έχουν καταλήξει στο χειρουργείο. Όπως ακριβώς και στα τροχαία.

(Ένα άλλο παράδειγμα: επειδή υπάρχει στην απογείωση κάποιο άτομο/μα που με ενδιαφέρουν ή κάποια κάμερα που γράφει, κάνω με το πανί μου «πράγματα» που δεν θα τα έκανα αν ήμουν μόνος μου στο βουνό.)

Μόνος σου στο βουνό αν κοπανήσεις και σπάσεις ένα πόδι και μια σπλήνα είσαι νεκρός (μετά από πολύ ώρα βάσανο). Με κόσμο να σε θαυμάζει, αν τα σκατώσεις θα σε πάνε κουβαλητό στο νοσοκομείο.

(έχω τρία μεγάλα παιδιά) και πλέον είμαι προετοιμασμένος για να ΜΗΝ μου συμβεί το ατύχημα, δηλαδή τώρα προσέχω ΠΡΙΝ να κάνω κάποια ενέργεια.

Τι προσέχεις πριν σου συμβεί το ατύχημα, αν έχεις τρία μεγάλα παιδιά σου έχει συμβεί από καιρό. Το τρις εξαμαρτείν.

[wolfgang]

Pos to ipe o "mikros prinkipas" dilati o pilotos Antoine de Saint-Exupery;
"Mono me tin cardia petas kala" i kati paromio

[cleo]

Αυτό που με τόσα λόγια δεν κατάφερα αλλά ήθελα να πω, χωράει μέσα σε τόσο λίγες λέξεις...

Εύγε και στους δύο σας! (πάρε και ένα θερμικούλι)

[wolfgang]

open your mind
spread out your wings
fly with your heart
and you will land by yourself

thanks for your love

[norad]

open your mouth
spread your legs
have sex with your heart
and we will cum together

Krishna Dvaipayana

[adreas]

...and you will land by yourself

...in Disneyland.

[wolfgang]

norad thaks for invitation,but flying is better.
(mipos perdepses to Mahabharata me to Kama Sutra?)
I have another one for you:
my mouth is open
my legs are wide
my heart is waiting
but you are not cumming

Mata Hari


adreas have you ever tried?
Re adreas tora katalawa (me sinchoris,merikes phores ime ligo argostrophos!) to eganes idi kai prosjiostikes sto Disneyland!
bravo sou ma BRAVO SOU.kai echo me oli tin prospathia ola ta chronia mono mechri to Luna Park tis Larisas piga (phantasou apo to Volo!!)

[condor]

Τελικά σωστά μου τα είχες πει Αντρέα:

Μόνος σου στο βουνό αν κοπανήσεις και σπάσεις ένα πόδι και μια σπλήνα είσαι νεκρός (μετά από πολύ ώρα βάσανο). Με κόσμο να σε θαυμάζει, αν τα σκατώσεις θα σε πάνε κουβαλητό στο νοσοκομείο.

... Τον ειδα τον Γιαννη την ωρα του ατυχηματος. Εφαγε ενα κλεισιμο αριστερο... ηταν αρκετα τυχερος και για το οτι ετυχε να ειμαστε εμεις διπλα και να τον δουμε, ωστε να καλεσουμε ασθενοφορο.