Τα διαβάσατε τα νέα από Χουακινίτο. Μάλιστα, ήρθε η ώρα για να γευθεί και η Ελληνική ομάδα την γραβάτα, που τόσοι φοράνε γύρω μας.
Αφού θαύμασα τον Χουακίν που τον παίδεψε η γραβάτα αλλά ανέκαμψε πολύ καλύτερα και από εμάς που δεν είχαμε, έπρεπε να κάνουμε ένα δύσκολο πέρασμα από υπήνεμα βράχια προς την μεριά που ο άνεμος ήταν απλά πλάγιος.
Συνηθισμένες σούζες το αλεξίπτωτο από τα θερμικά που κοβόντουσαν και παρασυρόντουσαν στα υπήνεμα. Εκεί τα νεύρα είναι τεντωμένα, αλλά επειδή το έχουμε κάνει ψωμοτύρι τόσες ημέρες, ξέρουμε ότι αν κρατήσουμε το αλεξίπτωτο θα βγούμε στην καλή πλευρά της πλαγιάς (η καλή πλευρά είναι κακή για τα Ελληνικά δεδομένα).
Και ξαφνικά … γραβάτα. Πως δέθηκε κόμπος? Ούτε που κατάλαβα το κλείσιμο… Σίγουρα ξεχνάμε το πέρασμα στην καλή πλευρά, και χάνουμε ύψος στα καρα-υπήνεμα. Η πρώτη προσπάθεια ήταν να βγω από το βουνό για να βάλω όσο δυνατόν μεγαλύτερη απόσταση από εμένα και το έδαφος. Παρόλο που δεν φαίνεται μεγάλη η γραβάτα, το αλεξίπτωτο στρίβει έντονα, με αποτέλεσμα για να το κρατήσω στην ευθεία, προχωρώ με wing-over. Αφήνω να στρίψει λόγω γραβάτας δεξιά, και αφού πάρει φόρα, κάνω αριστερή στροφή. Έτσι περίπου μπορώ να καθορίσω που θα είναι η πορεία μου.
Ωραία, απέκτησα λίγο απόσταση από το έδαφος ας κάνω την πρώτη δοκιμή να την βγάλω με την αγαπημένη μου μέθοδο που είναι το ασύμμετρο κλείσιμο από δεξιά. Ωραία, με το mercury δεν έχω τραβήξει ποτέ ιμάντα, και θα το κάνω τώρα πρώτη φορά στα Μεξικο – υπήνεμα. Μετά την τρίτη φορά πείστηκα ότι ο κόμπος δεν θα λυθεί με το ασύμμετρο. Τι άλλη μέθοδο έχουμε ακούσει? Α ναι, να τραβήξουμε το στάμπιλο. Τζίφος και αυτό.
Ο Χουακίν μου είχε πει ότι η Αμερικάνικη σχολή λέει να το βάλεις σε σπιν για να βγει η γραβάτα, κάτι σαν ομοιοπαθητική. Δεν θυμάμαι από πια μεριά όμως πρέπει να το βάλεις, οπότε άστο και αυτό. Πιάνω μία με το χέρι μου την λαβή του εφεδρικού για να έχω την κίνηση πρόχειρη τώρα που άρχισα να σκέφτομαι πιο άτσαλα πράγματα για το λύσιμο της γραβάτας.
Πάμε για στολ. Φρένα και μόλις σταματάει να με φυσά ο σχετικός άνεμος το αφήνω σιγά σιγά να βουτήξει. Αν δεν πιάσει και αυτό, πάμε για το φουλ πρόγραμμα. Ευτυχώς όμως η γραβάτα έφυγε όταν σταμάτησε να την πιέζει ο σχετικός άνεμος και υπερίσχυσε η εσωτερική πίεση της πτέρυγας. Ουφ, το στόμα μου έγινε σαν τσαρούχι από την προσπάθεια και αγωνία, ας πιούμε λίγο νερό και ξανά την προσοχή στην συνέχεια του αγώνα ευτυχώς με θερμικό αμέσως μετά την φάση.
Κατά τα άλλα η ημέρα κύλησε ως συνήθως, με Χουακίν γκολ, εμένα να έχω χάσει το μπουλούκι και να προσγειωθώ ενδιάμεσα, παιδάκια στην προσγείωση, και δείπνο στο συνηθισμένο μέρος.