από timos » Δευτ Φεβ 06, 2006 1:31 pm
Περιμέναμε καιρό να δούμε την αντίδραση του υφ’ υμών λοιδωρουμένου Tέρατος, αλλά εις μάτην.
Άραγε δεν έχει εννοήσει; Ή απλά υιοθετεί τη στάση του Αρίστιππου του Κυρηναίου, ο οποίος αγνοώντας τον υβριστή του, λέει: "του μεν κακώς λέγειν συ την εξουσίαν έχεις, του δε μη ακούειν εγώ".
Μην δώσετε σημασία φίλε μου, σχόλια του τύπου «η σιωπή είναι το μέτρο της αξιοπρέπειας του ανθρώπου» είναι ιδιωτείες.
Σεις πήρατε τα βουνά να αποφύγετε το καθ’ υμάς επονείδιστο Τέρας και εκείνο ήλθε και σας βρήκε (ελπίζουμε να μην υπάρχει σύγχυση ημερομηνιών, εδώ). Ήλθε και σας βρήκε στον στοχασμό σας, και σεις παραβλέποντας την αφόρητη μετριότητά του, το συνδράματε με την αμέριστη αγάπη σας, αφιερώσατε με στοργή και ανιδιοτέλεια τον χρόνο, τη γνώση, την πολύχρονη εμπειρία σας, πάντα αφιλοκερδώς, στην παιδεία του, στην ασφάλειά του. Καταλαβαίνουμε, καλέ μου, την αγανάκτηση σας και επιτρέψτε μας να συμμεριστούμε την λύπη σας με την Πλατωνική διαπίστωση: «Η πιο πικρή απογοήτευση που νοιώθεις, είναι όταν προσφέρεις καλοσύνη και σου την ανταποδίδουν με αδικία». Ή ακόμα χειρότερα «ουδείς βεβαιότερος εχθρός από τον ευεργετηθέντα αχάριστο!!!».
Δυστυχώς, έτσι είναι πάντα η ζωή, αγαπητέ φίλε από το Διακοφτό. Ένας κόσμος υποβοσκόντων τεράτων, λύκων, homo homini lupus. Έρχονται και σας βρίσκουν εκεί που δραπετεύετε, εις αναζήτησιν μιας ανώτερης συνειδητότητας. Πετάτε σε αναζήτηση της γαλήνης, της αγάπης, πετάτε με αλτρουισμό και σεβασμό για τα στοιχεία και τον άνθρωπο, ενώ το μεγαλείο του αέρα, σας κάνει να απεμπολείτε τη μισαλλοδοξία, την εμπάθεια, τη χαιρεκακία, το μίσος, την αλαζονεία, το θυμό, την οργή, την κακοήθεια, το αίσχος, τη ζήλια, την κενοδοξία, τα απωθημένα, ακόμα και τη βλακεία. Γι αυτό τίποτα από όλα αυτά δεν εμπεριέχεται στην ακέραια, απέριττη και ταπεινή γραφή σας. Σεις, γυρίζετε την πλάτη στην βαρβαρότητα των πόλεων και βρίσκετε τον πραγματικό πολιτισμό στη φύση. Τον πολιτισμό των λίγων. Τον πολιτισμό του εσωτερικού κύκλου!
Το μεγαλείο όμως του θεού και της δημιουργίας, επιτρέπει να μπουν στον πολύτιμο χώρο της απόδρασής σας τέρατα όπως το καθ υμάς επονείδιστο, για να επαληθευθεί η πρόβλεψη του Φρ. Νίτσε έναν αιώνα και πριν: «Ο άνθρωπος άρπαξε τις αρετές όλων των ζώων. Γι' αυτό ο άνθρωπος περνάει ζωή πιο οδυνηρή απ' όλα τα ζώα. Μονάχα τα πουλιά είναι ακόμα πιο αψηλά απ' αυτόν. Κι' αν ο άνθρωπος μάθαινε να πετάει, αλίμονο! σε τι ύψη θα ανέβαινε η αρπαχτικότητα».
«Σνομπάροντας», κατά την ρήσιν σας, επί μακρόν τις διοργανώσεις και τους αγώνες, αίφνης, σε μια έκρηξη υπαρξιακής λαίλαπας (περισσότερο σαν mid life crisis μου φαίνεται, δεν θα συμφωνούσατε;) αποφάσισε να αλλάξει άρδην. Και δεν ρώτησε κανένα. Σίγουρα για το μπαξίς το έκανε, είναι προφανές. Δεν υπολόγιζε όμως στα άγρυπνα μάτια σας, κύριε. Αμέσως μόλις αποκολληθήκατε από τον λώρο της υφιστάμενης διαχείρισης και είδατε την σύζυγο σε διαπρεπή θέση, βάλατε μπροστά την επιχείρηση «Καθαρά Χέρια». Και βέβαια οι διοικούντες είχαν τον πρώτο λόγο γιατί σαν μελετητής του Πλούταρχου (όχι του τραγουδιστή) που χωρίς αμφιβολία είστε, γνωρίζετε ότι: «Οι πολιτευόμενοι λογοδοτούν όχι μόνο για όσα λένε η κάνουν δημόσια, αλλά και τα δείπνα τους σχολιάζονται πολύ και το κρεβάτι τους και ο γάμος τους και οι διασκεδάσεις τους, όπως και κάθε σοβαρή ασχολία τους».
Αποφεύγει το Τέρας την απολογία, για τις παρανομίες που του καταλογίζετε, δεν απολογείται σε σας τον επαΐοντα επί παντός επιστητού, για το φαύλο παρελθόν του. Τυπικό προϊόν νεποτισμού (κοινώς ορντινάτσα της εξουσίας), αναρριχήθηκε, ως άλλος κισσός, στην επιτροπή και κατάφερε να προσκολληθεί και να απολαμβάνει σήμερα ηθικά, διοικητικά και οικονομικά οφέλη, με ανύπαρκτη προσφορά. Κλασσικός Μακιαβελισμός, πολυγραφότατε φίλε μου: «Ο πρίγκιπας δεν μπορεί να μη γίνει μισητός σε κάποιους, συνεπώς οφείλει πρώτα να εξασφαλίσει ότι δεν θα είναι μισητός σε όλους - ύστερα, αν αυτό δεν γίνεται, πρέπει με κάθε τρόπο να αποφύγει το μίσος των ισχυροτέρων τάξεων». Και σαν φιλότιμοι και ευγνώμονες που είστε, φανταζόμαστε, θα το βραβεύσατε για την δήθεν προσφορά του. Και σίγουρα, θα αποδέχθηκε in absentia. Τώρα, με την σιωπή του, μας παραπέμπει στο Πυθαγόρειο δίδαγμα: «Οι πολλοί κρίνουν εσφαλμένα τα σωστά: άμα λοιπόν ορθώς αδιαφορείς για τους επαίνους τους, αγνόησε και την επίκρισή τους».
Σεις όμως, καλέ μου, αποκαλύψατε το αξιοθρήνητο θεριό, το ξεμπροστιάσατε, με την λιβελογραφία σας και το στείλατε στον αγύριστο. Στην αιχμή του κλέους σας, καταφέρατε να μην δείξετε οίκτο. Άλλωστε είναι εμφανές από τα γραφόμενά σας ότι πρέπει να έχει προξενήσει ζημίες σε σας προσωπικά και στο σωματείο σας. Για τούτο, δεν παρατηρήθηκε η παραμικρή τοποθέτηση από μεριά της διοίκησης ή απλού μέλους του σωματείου που ανήκει. (Απ’ όλα τα συμπόσια που παραθέτει ο διάβολος το πιο αποδοτικό και φρικτό είναι το μίσος που προσφέρει μεταξύ των οπαδών διαφόρων ομάδων (Γκαίτε)).
Κρίμα, όμως, που δεν το κάματε επωνύμως ώστε να συμμετάσχουμε και οι υπόλοιποι. Το κάματε κάνοντας χρήση του forum, της νέας εξουσίας, κάματε έρευνα και ανασύρατε στοιχεία καταχωνιασμένα σε ρυπαρά υπόγεια, σεβόμενος τον κανόνα της δημοσιογραφίας: «Μάθε πρώτα τα γεγονότα. Μετά μπορείς να τα διαστρεβλώσεις όσο θες». Το γεγονός ότι το κάματε ανωνύμως, υιοθετώντας κολοβά τον Βολτέρο, που αγωνιζόταν για τη δυνατότητα του αντιπάλου να λέει αυτό που θέλει, και να αποσιωπήσετε ότι ο ίδιος ο Βολτέρος εξηγούσε πως η ελευθερία αυτή δεν θα πρέπει να καταλύει την ελευθερία του άλλου, πόσο μάλλον την αξιοπρέπεια, αισθανόμαστε ότι το κάματε για να περισώσετε ότι είχε απομείνει από το αμαρτωλό κύρος του ειδεχθούς Τέρατος.
Η ευγένειά σας, κύριε, διαφαίνεται στην αναγνώριση της εμπειρίας και των γνώσεων του ποταπού, χρήση των οποίων ουδέν έκανε παρά για τον παρά και την λατρεία της εξουσίας. Η φιλοδοξία είναι όπως η πείνα, υπακούει στις ορέξεις της μόνο και πουθενά αλλού (Ανατόλ Φρανς). Επιπροσθέτως, υπερέβαλλε των πενιχρών ικανοτήτων του και έβαλε στόχο δίπλωμα που δεν του άξιζε. Ντροπή κύριε! Όχι μόνο σε αυτόν αλλά και στους εξεταστές που επέτρεψαν την αναβάθμισή του, το σωματείο που τον πρότεινε και δεν τον περιόρισαν στην χαλεπή αξία του, του διαρκούς έως αέναου ΠΛ ή ΕΠ καθώς λέγετε. Και αν τυχόν βρεθούν μάρτυρες της πλημμελούς προσκόμισης στοιχείων του, να περιοριστούν και αυτοί. Να κυνηγηθεί ο λύκος και να τερματιστεί!
Σας προτρέπουν φίλε από το Διακοφτό, να σιωπήσετε γεμίζοντάς σας με θλίψη. Δύσκολος ο δρόμος της σοφίας, ακριβέ μου. Θα προσπαθήσουμε να αμβλύνουμε τον καημό σας με λόγια από τον Εκκλησιαστή:«μέσα στην πολλή σοφία βρίσκεται θλίψη πολλή. Όποιος τις γνώσεις του πληθαίνει, τα βάσανά του μεγαλώνει».
Μοιραία, όμως, κάπου στο δρόμο παρέρχονται τα αξιώματα, τα μεγαλεία, οι ρόλοι, η μετανοούσα Μαγδαληνή και η αδύναμη Σαλώμη. Απομένει το κατακάθι του περιβάλλοντος για να θυμίζει ότι η ματαιότης έχει ένα τελευταίο σπασμό προτού περάσει στην απόλυτη λήθη: να αναδείξει το πραγματικό κεφάλαιο της εύνοιας της αυλής των κολάκων, που είναι ο συνδυασμός της βλακώδους κακοήθειας με την κακοήθεια της βλακείας!
Με την επική λίβελο σας έχετε πλήξει την αξιοπρέπειά του αδηφάγου Τέρατος, ανεπανόρθωτα.
Προσκαλούμε εσάς και το έγκριτο περιβάλλον σας, να μοιραστείτε μαζί μας έναν επικήδειο, τον επικήδειο της αξιοπρέπειας:
"Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί / αόρατος θίασος να περνά / με μουσικές εξαίσιες, με φωνές- / την τύχη σου που ενδίδει πιά, / τα έργα σου που απέτυχαν, / τα σχέδια της ζωής σου / που βγήκαν όλα πλάνες, / μη ανωφέλετα θρηνήσεις. Προ πάντων να μην γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς. Σαν έτοιμος από καιρό, σαν θαρραλέος, / αποχαιρέτα την, / την Αλεξάνδρεια που χάνεις".
(Κ. Καβάφης, Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον)
Τίμος Αυγερόπουλος
12 συναπτά έτη
Ομπλός, Πάτρα